Köprülerden geçiyorum sonu olmayan köprülerden
Aşağısında hayatın izdırapları arkasında geride kalan anılar
Acı ve tatlı birlikte..yürüyorum öylece... sessizce
Bastığım herbir tahtada kırılan kalplerin sesini hissediyorum yüreğimde
Gidemiyorum duydukça bu sesi.. korkuyorum
Koşmak geliyor içimden insanları umursamadan
Anıları,yaşanılan bir hayatı ve kaderi hiçe sayarak
ve koşuyorum amaçsızca .. ama yoruluyorum
tutunmak istiyorum iplerden.. biraz soluklanmak
tuttuğum ipler elimi yakıyor anlam veremiyorum
Düşünüyorum biraz ve hiçe sayarak koştuğum insanların seslerini duyuyorum
Gittin diyorlar bana kısık bir ses tonuyla..gittin
Doğruya hiçe saydım aldırmadım onları ve bırakıp gittim
Hayatımda sadece ben varım sanırdım ama yanılmıştım
benim hayatımda onlarda vardı onlarla ben hayatımı oluşturuyordum
aynı yapboz gibiydi hayat parçalar tek başına bir anlam belirtmiyordu
Önemli olan bütün olmaktı ama ben bunu bilememiştim
Unutuyoruz bazen bencilleşiyoruz
Kendimize zarar veriyoruz ama bilmiyoruz ki başkalarınada zarar veriyoruz
Sevdiklerimizle biz varız onlarda bizle
Elele tutup yürümek gerekirmiş bu hayat denilen köprüde
işte şimdi anladım bu hayatı...