Sevgili anneciğim, sana bu mektubu kalbimin derinliklerinden gelen sesi dinleyerek yazıyorum. O ses bana şöyle fısıldıyor;’annemi seviyorum’ Hayır hayır! fısıldamıyor,haykırıyor ’ annemi seviyorum’

Evet anneciğim, seni çok seviyorum.Sevgim o kadar çok ki anlatmaya kelimeler yeter mi bilemiyorum.

Bana dediler ki, ’ beni dünyaya sen getirmişsin.Yıllarca çilemi çekmiş, beni büyütmüşsün.Ben ağlayınca ağlamış,gülünce gülmüşsün. Ben yedikçe sen doymuşsun.Bir kaplan gibi korumuşsun beni. Yani dünyada yaşıyorsam bunu sana borçluymuşum.Seni çok seviyorum benim güzel annem.

Bana dediler ki; Dünyada tek bir gerçek vardır,o da anneliktir.Nasıl dedim? Herkes kendi için yaşar, anne ise evladı için yaşar, dediler. Bunun doğru olduğunu bizzat yaşayarak biliyorum, benim canım anneciğim.

Bana dediler ki, ’ bugün anneler günü’ Çok şaşırdım, hem de utandım anne. Neden mi? Anneler çocuklarını yılın her günü unutmazlar,severler onları her daim. Çocuklar ise yılda bir kez hatırlıyorlar. Ne kadar ayıp.

Benim canım anneciğim; ben de seni üzmeyerek, derslerimi iyi çalışarak sana layık bir evlat olmaya çalışacağım. benimle iftihar edeceksin.

Bana dediler ki , senin annen bir melek. Ama meleklerin çocukları olmaz ki.Onlar anneliğin tadını ne bilsin.

Canım annem, bunlar içimden gelen sesler.Sana şimdilik bu sesleri armağan ediyorum. Bilmem mutlu oldun mu? Ama inan ki seni hep mutlu edeceğim. Nasıl mı? Kolay. Sana layık bir evlat olarak,derslerime çalışarak, seni üzmeyerek.

Şimdilik bu armağanımı kabul et. Bana dediler ki; annelerin gönlü zengindir ve yine bana dediler ki ; anneler dünyada en fazla çocuklarını sever, dediler.Ben de sana sevgimden başka ne verebilirim ki. Hem bana dediler ki; ’ en mutlu anneler, çocuğu mutlu olan annelerdir. Ben dünyanın en mutlu çocuğuyum. Çünkü benim annem sensin. Bugün senin günün değil, benim günüm canım anneciğim.

Anneler gününü en içten sevgilerimle kutluyor, sana uzun , mutlu , saadetli bir ömür diliyorum benim canım anneciğim.