yine yeni bir gün ve ilk ışıltılar. kararlarımın belirli belirsz tepeleri ayağımda küçük çentiklere yok açarken, kalbimdeki umuduma zarar vermekte çok zorlanıyorlar. Umutlarım,hayallerim,rüyalarım onları öyle bir benimsemiş ki içim ’ hep doğru bırakma’ diyerek yalvarıyor beynime.yüreğim dünden razı onlarla bütünleşmeye.

yılgın bir sabahta güçlükle açılan göz kapaklarım gül içim gül beklki bugün sadece senindir, gül demekte. ilk dakikalar saatler derken sabahı uğurlayıp öğleye erişmek biraz anı üretip öğleden vazgeçerek akşama bağlanmak... her gün yaptığımız sıradan olaylardan sadece bazıları dikkat edelim basit demedim sıradan dedim çünkü bu anları arkada bırakıp isimlerine rahatça anı diyebilmek hiçte basit değil doğrusu

dinen yağmurrlar, esmeyi bırakan rüzgarlar...

misafir yorgun, misafir yılgın, misafirde büyük yenilgiler, kayıplar.

’ Yüreğim ev sahibini çok özledi’ işte bu cümle,söyler misin hayat ne demeye çalışıyor bu cümle? belki bir umut belkide yaklaşılan sondaki o tatlı rahatlık

gelip geçici olduğun o yere onca bağlanmak niye... hayat ah hayat öyle yordun ki o misafiri, yerini dolduranı bırak düşünmeyi. o,film gibi konuluveren bir oyun sanki seyrrindeki.

yüreğim öyle anlayışlıymış ki bana bile ’ üzülme biliyordun, konuştunuz bunları’ demekten çekinmiyor, ısrarla hadi durma gül seni üzgün görürse o daha çok üzülür diyor...

Ev sahibi bilmiyor ki...

Misafir yorgun, misafir yılgın. hep bir umut var yüreğinde,en sevdiği hatırasını yitirmiş bir çocuk edasıyla gülümseyen yüreğinde hep bir umut var.

yeni sözler söylemek gerek artık , yeni yüzler, yeni sesler... misafir evsiz kalmış, sokaklar sessiz.yürüyor sadece yürüyor. kendinii buyur eden bir ev istemeyerek yürüyor, hava ne soğuk nne sıcak, ne karlı ne de yakıcı güneş. Arada yolu eskiden konakladığı ev sahibibin yoluna denk düşüyor. Kıynaşık kalmış perde kenarından sızıyor gözleri, gülüşler, gözler eller...

İçnde acı bir tebessüm doğuyor birden, üzülemiyor ama o acı burukluktan da vazgeçemiyor.

misafir yorgun, misafir yılgın.

konaklamaya hazır ev o kadar çok ki , misafir isteksiz...

hani demiştiya

’ misafirin ev sahibini çok özledi’ acı bir tebessümle sokakların boşluğunda, arar ara perdenin kenarında

misafirin ev sahibini çook ölüyor...