Ben seni görmek için sınırlarımı zorlarken,senin umursamamandan,alaycı konuşmalarından,ya da senden vazgeçerim diye korkup önüme bir parça yem atmandan anlamalıydım...



Ben,hayatta hiç kimseye bu kadar sabırlı davranmamıştım,oysa ki; severdim özgürlüğümü,asi olmayı,bir bardak suda fırtınalar koparmayı,kimseye hesap vermemeyi...

Bir bunla...rı severdim bir de seni sevdim...sevgilin değil sevdiğin olmayı istedim...



İlk defa biri benden hesap sorsun istedim,bir açıklama beklesin...Bu biraz açık değil mi ya da ’ Hayır bir yere gitmiyorsun,evde oturuyorsun’ dan başka bir şeydi bu...Beni sorgula,duygularımı sorgula istedim.Olmadı...



Ne kadar da kolaydım senin için, ne kadar da zahmetsiz...Tabi ki,bocalardın,emindin düzgün insan olduğumdan hayatında hiç karşına çıkmamış kadar düzgün...Emindin seni çok sevdiğimden ve düşündüğümden...Nedenleri,niyeleri merak etmedim hiç,inan etmedim...Bu kadar sevgisizliğinde seni nasıl bu kadar sevdim,onu merak ettim...Benim için ne düşündüğünü,beni nasıl gördüğünü,sendeki beni merak ettim...



Artık hayal kurmuyorum,şimdi tekrar başlasak da,yalnızlığı paylaşsak da sana gönlümü açabilir,gözüm kapalı güvenebilir miyim sanıyorsun?Şimdi artık tek başımayım...Hiç değilse hakkını veriyorum yalnızlığın...



İki kişilik kocaman bir boşluktansa sensizliği ve yalnızlığı tercih ediyorum ve emin ol şimdi daha mutluyum hemde çok...