Tatlı bir hayaldi önceleri. Öyle bir hayal ki.. gerçekten daha gerçek..

Oturdum, kalktım, yattım, düşündüm; karar verdim. Bilinçliydi tercihim. Söylenecek sözüm vardı ve söylemeliydim. Sanıyordum ki, sözüm yer bulur kendine, ulaşır değmesi gereken yerlere.

Oysa önce…

Yerim kilit vurdu dilime. Olmaz dediler söyleme. Söylersen eğer,…. “hani hep diyorsun ya; ‘biz’. Biz olmaktan çıkarız, dağılırız”.

Sustum. Bastığım ilk düş kırığıydı, acıttı canımı.

Başka bir yolu olmalıydı, denedim…

…..

Yer’in de yer’i yokmmuş meğer öğrendim. İkinci düş kırığı… Baş’(!)tan ket vurulmuş meğer kalemlerine.

Hala söylenecek sözüm var ve hala gitmekteyim bir avuç çocuk hayalin peşine.

Ama yine de… bakıyorum da…

Düşüme düştüm…

Ama yine de, ama inatla…

Düş’üme, Düş’tüM.

İstanbul, 27 Mayıs 2008

Azé Ayşe GÖKKAYA