Allah kimseyi hastaneye düşürmesin,onların eksikliğini de vermesin der büyüklerimiz.İki zıt düşünceyi içinde barındıran bu cümle insanı düşündürüyor doğrusu.


Ne yazık ki insanoğlu kaybetmeden hiçbir şeyin değerini bilmiyor.Bunların en başında da sağlık geliyor.Her hastaneye gidişimde muhakkak hasta bir kişi derdini söyler bana.Hepsinin söylediği şeylerde ortak bir nokta var.’Gençken çok iyiydim.Hiç bir rahatsızlığım yoktu.Şimdi bütün hastalıklar ortaya çıktı.Tansiyon,kolestirol,şeker...
’

Bize emanet olarak verilen çalışma şekliyle mucizevi bir nimet olan vücudumuzu ne yazık ki hoyratça kullanıyoruz.Her gün sulanmayan çiçekle r nasıl kuruyorsa özen gösterilmeyen bedenler de öyle kuruyor.Olmadık şeylere kızıyor,sinirleniyor,üzülüyor sonra da çareyi hastanelerde aramak zorunda kalıyoruz.


Hastalığımıza deva bulmak için gittiğimiz doktorların reçetelerinde yazmadıkları bir şey daha var.Hiçbir şeye üzülmeyeceksin,strese girmeyeceksin.


Bütün hastalıkların sebebi üzüntü.Fakat giderek bencilleşen,hayatın pahalılaştığı,insanların kalp kırmada yarıştığı böyle bir dünyada üzülmemek,strese girmemek de elde değil.


Gelelim canım ülkemdeki hastane manzaralarına.Ne kadar hasta insan var ülkemizde demeden duramıyor insan.Her polikinliğin önü sıra bekleyen insanlarla dolu.
Acil bölümünü hiç söylemiyorum.Sağlam adam gördüğü şeyler karşısında hasta oluyor.
Serumlar,iğneler,yaralılar,inleyen insanlar....Hastaneye yakını götüren adam da hasta olup dönüyor evine gördüğü bu tablo karşısında.


Günümüzde gelişen teknolojiye bağlı olarak hastaneler geçmişe göre daha iyi.
Doksanlı yıllarda sıra almak için erkenden kalkar hastaneye giderdik.Uzun kuyruklarda bekleyen hastalar iyice hasta olurdu.Randevu sistemi çıktı da kuyrukta bekleme derdinden kurtulduk. Fakat bu sefer de dertlerimiz çoğaldı.

Son söz olarak diyorum ki her şeyin başı dediğimiz sağlığımızın kıymetini kaybetmeden bilelim Allah ın eksikliğini vermesin dediğimiz hastanelere düşmeyelim.