Seninle ilk sohbetimiz de ateşler içinde kıvrandığımı hissettim , sohbetten ne nasıl veya nasıl konuştuk hatırlamıyorum sanırım gözlerinin içine bakmaktan dikkatimi vermedim. Gülümsemen öyle sarmıştıki beni artık bu gülümse olmadan olmaz diye düşündüm o anda , seninle ilk yazışmamız , ilk defa buluşacak olmamız dünyanın veremeceği keyfi yaşattı bana.Sen benim hayalimdin, sen benim hatırlamadığım umutlarımdın, sen bana tekrar dünyada ölüm olduğunu hatırlattın , senden ayrılma düşüncesi sardı , sen bana tekrar nelerden korkmam gerektiğini hatırlattın , hiç ölmeyecek gibi yaşayan ben şimdi ölümü düşünür oldum . Ayrılma korkusu neden bilmiyorum belkide mutlulukların uzun sürmemesi beni korkuttu tek sebep bumuydu tabikide değildi bu mutluluğunun devamını başaramamak korkuttu..... İnsanları üzmemeye çalışırken en çok seni üzmek , en derinden kendimi hırpalamak bu olsa gerek , sana yaşattığım herşey için üzgünüm , seni seviyorum sen seviyorum , üzgünüm seni seviyorum......