Aslında inancım gereği bu hayat bir rüya ve hepimiz bir gün uyanacağız. Bu rüya bazen kabusa dönüşüyor, bazen bitmesini istemediğin sevişme tadındaki günlere...Bu güne kadar o kadar avuntu verici, klasikleşmiş, acıları pansuman amaçlı ilk yardım kelimeri duymuştum ki, (acılar insanı güclü kılar, olgunlaştırır, mutlu olmamızın nedeni acılar, acılardan ders çıkarmak, bunda da bir hayır vardır, acılar insanları dener, yaradılış gereği, başkalarını anlama gereci, tevekkül gereği...) bunlara inanmakla birlikte, bunların beni avutmadığını hissetmek acının başka yüzü sanırım.
Yaşamı ne kadar uç noktalarda yaşarsak, hayat dalgası o kadar sürükleyip o kadar derinlere batırıp çıkarıyor ki bazen nefesiniz kesiliyor, bitti dediğin an yeniden çıkarıyor, bizlerde bu dalgalarla baş etmek için ya yüzmeyi öğreniyoruz ya ailemizin teknesine sığınıyoruz ya arkadaşımızın salına yada sevgilimizin koynuna...
Şu varki dalgaları veren dinginliğide verecektir.
Buradan batan çıkan herkeze selamlar olsun...