Tıpkı hayatımdaki anlamdıramadığım dopdolu hızlı yaşamın içindeki bomboşluk gibi seninde sayfaların boş.En azından temiz saf.Alışkın olduğun çizgiler var nede olsa.Sonuda öyle ,başıda oysaki benim boşluğumda zik zaklar var alışık olmadığım, sonunu bilmediğim başına anlam bile katamadığım.Galiba benden daha şanslısın bir ben varım tanıdığın.Tanımaya başladığın, yada .Yazmam için sebep gerekiyor nedense.İçime yerleşen sıkıntı şu an belkide.Sebepsizlikten bozma sebeplerim.oyunlardan bozma mutluluklarım sevişlerimin içindeki nefretlerim,kırgınlıklarım,gülüşlerimin arkasındaki
ağlayışlarım oynaklığımın içindeki durgunluğum kısacası Benliğimin içindeki boşluklarım
Gerçek aynalardan kaçan ikinci bir yüzüm.Geçiştirmelerim,adaptasyon eksikliğim,boşvermişliğim.Neye varacağımı unuttum.Unutmalarım .Bilinçaltımı,sorumluklarım hissediyorum yinede var bir aralık.Sana
dolu ,dolu yazmak istiyorum.Aslında tamda dillendiremiyorum.Yüzleşemiyorum.Belkide rahatımın içindeki rahatsızlığım.Bilmişliğin altındaki bilmiyorluk, duyduğum hissettiğim şeyleri görmüyorluk, yoksa kendimi,mi kör, sağır eder oldum? Sorduğum bilmeceleri ben çözemez oldum.Acaba güz mevsimindemiyim ben kendimden ne istiyorum?Kırık tebessümlerimi nasıl kahkahaya dönüştürebiliyorum ... Yada kahkaha atarken neden hüzünleşiyorum.Bazen taş misali umursamıyorum bazen bir pamuk ipliği gibi çektikçe uzuyorum.Sanırım denge problemleri yaşıyorum.Yada ben kendimi tanımıyorum.Biri beni bulsun lütfen
Hülya