Aldığım nefes, tuttuğum kalem kadar bir şeyim alt tarafı…
Başkalarına gelince düğümleri çözen, ama kendini cansız bir iplik ile öldürebilen!
Huzuru aramıyorum. Aranacak şeymi o? Bunca yol işaretine rağmen kaybolduysam,
yüzsüzlüğümle bir de huzurumu çağıracağım; Beni olduğum yerde bulsun diye?!
Şimdi acıklı bir fon açar, derdimi bu satırlara dökerim,
sonra benden daha üstün çileye sahip birini keşfeder, dert ettiklerime bakar dalga geçerim.
Hemen ardından, benden daha mutlu olana özenirim. Hakkımı yemeyeyim. İsyanı sokmam yüreğimden içeri.
Sırası gelen rolünü oynar ve gider sonsuzluğa…Kendinden kaçan kime sığınır ki!.. Ey Dünya, şimdi söyle bana!..
Karanlıktır kusurlarımı saçmadan beni olduğum gibi kabul eden, bana bir omuz veren…Varsın ömrüm karanlıkta geçsin.
Bir ışık süzmesi, mutluluğuma yetsin. Yavaş yavaş kaybedeyim Gözlerimin duyarlılığını…
Bir günah elçimden kurtulurum fena mı?!
Bilirim; kapalı gözümün ardındaki o Yücelik, ona benden daha iyi bakar, gözlerimi son kez kapadığımda ardımda kalan tek hazinemdir, yüreklere bıraktığım sevgim…
Ey dünya ve ışıktan gözleri kamaşanlar...! Ve ben yazıyorum işte…