Mutluluk günleri yok denilecek kadar kısa sürdü.Nedeni ise,sahiplenmeyi bırakan ve kendi hayatını değer kılmayı bile unutan bir kader çıkmıştı ortaya.Saldırgan tavırları,kıskançlığı,çekilmezliği bir hal almıştı doğrusu.
Aynada aksını gördüğünde bile kendini tanıyamaz olmuştu.Boşanma denen kör batağa saplanmıştı.Kararsızlıklar içinde kararlarına yön bulmalıydı.Bir panik atak müftelası olmaya başladı gidişatın çıkar hal alamadığı durumlarda.
Oysa çevresinde çok sevilen ,kıymet bilinen oldukça hoş alımlı bir bayandı.
Geçen gecelerde bir akşam detaylı olarak olanı biteni konuşmak için sonkez konuşma kararı alınmıştı.
Bu sırada iş boyutunu aşmış durum hali kavgaya yön bulmuştu.
Aile içerisinde sesler doruğa ulaşıyordu.
Tüm bireyler bunları duymuş üzüntüleri bir kat daha artmıştı.Kaderin yaşadıklarından kalan sızıları göğsünün sıkışmasına neden oluyordu.
Bir batarın girdiğini bıçak gibi içinde döndürüldüğünü bir kaç kez anlatmıştı.Buda o sancılardan biriydi.
Gözleri gözlerime isyanlar içinde bakarcasına kurtarın beni der gibi öylece kalakaldı.
Nefes alamadığını sanki bende hissediyordum.
Endişelerim onun için artmaya başlamıştı.Nasıl artmasın ki tek sırdaşım ve can dostumdu.
O da benim gibi ailesiz bir ortamda yetişim yıllarca anne-baba yüzü görmeden büyümüştü.Ben ise ailemi bir kazada kaybetmiştim.
Şimdide canımı kaderimi kaybetmeyi istemiyordum.
Gözlerim nemli ağlamamak için zor tutuyordum kendimi.
Kaderim ise anne*babası sağ olduğu halde hiç görmemişti onları içinde hep aile özlemiyle yanıp tutuşurken tüm sevgisini çocuklarına adamıştı.
Acil ambulans çağrılmıştı,gözlerinin altında halka denecek şekilde morarmalar başlamış,elleri kasılmadan dolayı içe doğru kıvrılmıştı benim canım arkadaşım ölüyordu sanki.
Ben ayrı bir odaya geçtim o an tutmasam tüm sinirlerim boşalıcak aşağılık kocasına etmiyeceğimi bırakmıyacaktım.
Ambulans geldi sedye ile arkadaşımı baygın bir halde aldılar yanına geçtim hemen hava verdiler ve hala baygın ellerinden tuttum bir ara göz kapakları açılır oldu kurtar beni der gibi solgun yüzüyle bana bakıyordu.
Çok dualar ettim RABBİM kulunu bize bağışlasın diye.Elleri ellerimde bir anda buz kesili vermeye başladı parmak uçları morarıyor yüzünün rengi dahada solgunlaşmaya başlıyordu.Doktor hastaneye zor yetişebiliriz diyordu.O sırada çok kızmıştım biran önce onu kurtarmalarını istedim.
Feryat edicek gücüm dahi tükenmişti arkadaşımın o hali beni kahrediyordu.
Gözlerinden damlacıklar akmaya başladığıda doktor başınız sağolsun kaybediyoruz yapıcak hiç bir şey kalmadı dedi.
İşte o an tüm dünyam başıma yıkıldı ikinci kez can dediğim canımdan çok değer verdiğim birini daha kaybetmenin acısını yaşıyordum.


Sen yerinde rahat ol kaderim bir gün bende senin yanına geleceğim.Bu kez hiç dönmemek üzere...
Seni çok seven can dostun...

(@)---)----


YAZAN:KADER OYUNCUSU
04/09/2011
İZMİR