Ayrılığa hazırlıyorsun yine beni. Kaçarken olabildiğince hafif, hızlı olabilmek için yükünü hafifletiyorsun. Ben bir yüküm sevdiğimin nezdinde. Yanındayken çocuklaşmaya çabalarken bocalayan, aptallaşan iflah olmaz budalanın biriyim. Sana rastlamak için tüm gününü bir sigara molası almak için indiğin mekanlarda mecnun gibi gezinen, ama sana o yerlerin birinde rastladığında yanına gelip nasılsın dedikten sonra diyecek sozcük bulamayan, aslında sana diyecek çok şeyi olan ancak yanındayken aklı sanki bunamışçasına durgunlaşan, dili hadım edilmişçesine kısırlaşan tuhafın biriyim. Aynadaki görüntüsüyle yaşamını hep sorgulayan, sorguladıkça en gerilerden yarışa başladığını düşünen ve bunu düşündükçe sevdiğinin karşısında ona sunabilecek güzel bir yüzü, gülüşü, şivesi olmadığı için garipleşen. Yıkılan, sevdiği için kendisine acıyan acizin biriyim. ….. Ki bundandır yüreğinin
darasında bir birimlik dahi bir kıpırdayışın olmamasının nedeni.
Şimdi düşünüyorum sevdiğim hangi üstün yanım var ki, bir ağırlık oluşturabilsin yüreğinde. Hiç, koca bir hiç. Peki beni kırmak istemeden sakınmaya çalışan bu tavırların neden. Tek bir cevabı var sevdiğim. Karşında zararsız , iyi, sana aşık birisinin olduğunu biliyorsun ve onu nasıl kırmadan caydırabilirim diye düşünüyorsun. Bunu başarmanın yolunun da o her gelişinde kendini gitmelere vurmakta olduğunu biliyorsun. ACIYORSUN.
Sevdiğim merhamet parazitiyim ben. Kendimi bildim bileli hep böyleyim. Ama üzülme birgün onu da tüketirim. Tükendiği vakitse, ben yıkılacağım. Sense kaçış hafifliğine ermiş olarak yine alabildiğine hızlı koşacaksın. İkimizde biliyoruz merhamet insanoğlunun en ağır yüküdür.


Heceletmeye çalıştığın ‘’ ayrılık’’ ı özümsemek istiyorum.
Ki o zaman doldurabileyim boşluklarını,
Yokluğunun sınavından geçer not alabileyim.
Becerebilir miyim diye düşünüyorum da,
Gözlerin yanaşıyor his limanıma ,
Bazen maviye çalan,
Bazense saklambaç oyunun en kurnaz çocuğu olan
Sobelenecek kadar yakın, biplenemeyecek kadar uzak.


SURETE İNEN KEDER