Merhamet… Yirmi birinci asırda ihtiyacımız olan yegâne haslet, yaratanın kendisine olmadık amellerle gidene bile gösterdiği sonsuz pınar, bizler nasıl da lüks yaptık nasıl da yüreklerimizin mahzenine hapsedip kilit üstüne kilitler vurduk katılaştırdık yüreklerimizi ve katılaştı dünyamız.
Rahmet peygamberinin ümmeti olma şerefiyle şeref yâd olmuş, cephede yaralı düşman askerine bile ölümü hiçe sayarak merhamet etmiş bir ecdadın torunları olarak merhamet etmeye en ihtiyacımız olduğu bugünlerde tüm kapıları ardına kadar kapatıp neden her yüze asık her söze donuk kaldık ne oldu bize ki “Merhamet etmeyene merhamet edilmez” anlayışını darağacına astık. İnsan olarak yaradılıştan biz de var olan duyguları göstermekten neden utanır olduk hayır duada bulunmak, bir insanın iyiliğini istemek, onun için dua etmek, ne zamandan beri utanılası oldu. Küreselleşen dünyaya ayak uydurmak için bizler neden küreselleşiyoruz varsın sistemler küreselleşsin yüreklerimizi ne diye sistemin oyuncağı yapıyoruz bu millet benden sonrası tufan anlayışına sahip çıkalı çok mu oldu? Nerde hani aç kedi için kuyuya inip su taşıyan zihniyet nereye kayboldu insanı hayvanı bitkiyi geçtim eşyaya bile merhamet eden millet? Gördüklerime inanmak istemiyorum ama elimde değil daha dün değil miydi şahsi çıkar için birbirimizi sokak ortasında vurmalarımız bir evin içine girip iki kardeşi birbirine düşman etmelerimiz kimse kusura bakmasın evimize hatta yatağımıza bile girdiyse bu merhametten yoksun zihniyet gönlümüzün başkenti düşmüş demektir burçlarında merhametin bayrağı dalgalanan o delikanlı yüreklerimiz bu kahrolası zihniyetin işgali altındaysa biz ölümü çoktan hak etmişiz demektir ne hazin…
Hala ümit var isek gelecekten hala yüreğimize kilitlediğimiz merhametin anahtarının yerini unutmadıysak bizim bulunduğumuz her kalenin burçlarında merhametin bayrağı dalgalanacaktır.

MUHAMMED HAKAN UTAR