Bir varmış bir yokmuş,yokluk varmış varlık daha doğmamış...
Tan yeri kurulmamışken henüz daha Rabb ruhları etmiş var...
Geçmiş zaman aradan,asırlar olmuş saniye kimi zaman,kimi zaman da saniye asra bedel!
Bir çeyrek yüzyılın ilk çeyreğinde,çiçeklerin arasına bir kız konmuş.
Yüzü ayı kıskandırır,güneşi sevdadan delirtir,yıldızları yerinden kaydırırmış.Elleri öyle güzel,öyle beyaz ve sıcakmış ki,bir tutan şifa bulur,derdi tasayı taşa vurur,taş tasa dönüşür,dert su olur,oluk oluk dökülürmüş yürek çağlayanından.Hele bir sesi varmış ki bu kızın duyanlara duymasın bir kere daha,bülbülller ovaları dağları terk edermiş hassetten!
İşte bu kıza Elif demiş anası,Elif...Tek olan,bir olan,ilk olan,son olan...Elif..
Aynı diyarda bir gariban bir çocuk varmış.Kimsenin varlığından haberi olmayan,derdi tasası sadece aşı olan bir ermiş.
Bir gün bu er görmüş kızı...Yıldırımlar inmiş yüreğine,aşk ateşi sarmış bedenini,sarmışta bir sarmaşık misali kalbe dokunmuş aşk.Oradan kor olmuş gözlere,kan akıtmış yağmur gibi.
Ama dedik ya kimsenin haberi yok çocuktan,çocuk da çekinmiş söyelememiş derdini kimseye...Hastalık belası nail olmuş canlı cesede!
Her gün Elif aşkından erimiş çocuk,her gün erliği bitermiş...
Lakin kader bu ya bir umut dermiş hep,belki bir gün...
Fakat gelmemiş o gün hiç...
Sonra duymuş çocuk kız kalbini vermiş bir vefasıza,cefası bizim garip aşığın başına.
Yetmiş aşk delikanlıya ve aşk aşk diye diye göç eylemiş...
kızın bir kızı olmuş kendinden güzel.İsmine demiş Hilal,güzelliği dünyaya bedel...
Bir gün hilal kırda dolaşırken çocuğun mezar taşını görmüş...Üstünde bir garip aşk nağmesi,efkarın sesi...
Annesi ile gitmişler sonra oraya,Elif dudak bükerekten ’’-Ahirete kalmış inşallah’’demiş bilmeden dünyada ahiretliği ahirette dünyalığı kendi olduğunun...
İşte o gün orada burada görülse garip bir mezar bu masal olsun size yar...Kimbilir belki de ahirette dünyalık dünyada ahiretlik sizsiniz...
Not:Tamamıyle bana aittir.