‘YALNIZCA HÜZNÜ VARDIR KALBİ OLANIN…’
Hüzün şairi desem abartı yapmış sayılmam,aynı zamanda hemşehrim de olan İlhami Çiçek’in Satranç Dersleri isimli şiirinden bir bölümdü bu dizeler.Evet yalnızca hüznü vardır kalbi olanın….Hüzün ancak kalbi olana yakışır.Eğreti durmaz kalbi olanda hüzün…Hüzne garkolmak için dünyaya gelmedik şüphesiz ama,hayata pusu kurmuş bir hayatı solumak da hüzünden azade pek mümkün görünmüyor…
Kalbi; lügat alimleri dönen şey diye tarif ederler ki ;sanırım inkilap’ta burdan türeme ki;toplumsal dönüşümü ifade eder..Amacım lügavi tahliller yapmak değil elbette. Dünyaya ve hayata bakışımızı ifade eden,zihinsel inşa açısından bu anlam dünyasında önemli bir yer tutan anahtar bir kavramdır;kalp….Kimi anlayışa göre insan: kendindeki psikolojik bir yetenek olan kalp vasıtasıyla kendinin dışında ki varlık alemini tanır,anlar., çözer ve çözümlemeye çalışır…Gönül, yürek, öz, her şeyin ortası, özü diye de tarif edebiliriz kalbi.İnsani duyguların,sevgi ve nefretin merkezidir aynı zamanda kalp.Bedende ki kalp ile ruhun merkezinde kalbi ayrıştırmak için litaratürümüz de ‘akleden kalp’ terkibi bile kullanılır..Evet kalp hüznünde merkezidir bu anlamda.Kalbi olmayan hele ‘akleden bir kalbe’sahip olmayan canlıda hüzün ne arar…Ondandır ki hüzün ancak kalp taşıyan insana mahsustur…Sözü gene Satranç Dersleri’den bir bölümle bitirelim:
İnsan
Azar azar kopmuştur

yalnız hüznü vardır kalbi olanın
hüzün öylece orta yerdedir
tuhaf bir yarma yaşanıyordur
çepçevre şeytan kilitleri