Hani boşuna tükettiğimiz zaman varya, hani önemsemediğimiz, herşeyi boşverdiğimiz , kendimizden hayatımızdan sattığımız zamanlar varya, başkaları uğruna harcadığımız, asla geri döndüremediğimiz zaman...

Bizler israfı severiz pek çok konuda en büyük israflarımızdan biride zamandır. Yarına sağ çıkacağımızı bilmeyiz ama hep erteleriz hayatımızı. Ertelenmiş saatlere yükleriz kısacık bize verilmiş dünyamızı.
Utanırız gülmeyi erteleriz, ağlamayı erteleriz, mutluluğumuzu paylaşamayız erteleriz, yapmak istediğimiz tüm hayalleri erteleriz, küçük işleri gözümüzde büyütür erteleriz, acılarımızı zamanında yaşayamayıp erteleriz, eğitimi erteleriz ama en önemlisi sevgileri ve sevdiğimizi erteleriz.

Bu kadar ertelenmelerde, boşvermelerde, boşluklarda zamanımızı ne kadar yönetebilirizki? Yönetemiyoruz tabi.

Ne kalbimiz huzur buluyor ne ruhumuz.... Dört mevsim açan canlı yapraklarımız teker teker kuruyor sadece izliyoruz vurdumduymazca. Tüm yürekler ödünç alıyor ölesiye yalnızlıktan bir gün daha, isimsiz kalıyor asılı kalıyor tüm bedenler havada varlıklarımızı yokluğa çevirerek. Büyümek dedikleri üşümekmi, çıplaklıkmı anlamadımki ama ben çocuklukla büyümek arasında sıkıştım kaldım hiç birini tam yapamıyorum bir köprü kurmuştum oysa.....
sadece baktım baktım......

Zaman benim zamanım ama satın almışlar benden beş kuruşa öyle ucuz almışlarki tepe tepe kullanıyorlar eskimekde bilmiyor, üstelik haberim bile yok. Sahiplenmişler bedenime hayallerime isteklerime benim malımsın diyorlar zamanın yok vaktin benim, herşeyin benim.
Mutlu olmak için çizmek istiyorum kaybettiğim çocukluğumu, kaybettiğim zamanları geri almak adına...
Yazmak istiyorum hayatı, yırtık dallara sıkışmış uçurtmaları, ilmek ilmek örmek istiyorum ruhumun isyanlarını sevgisizliğimi, yüzümün bir yarısı ağlarken diğer yarısının nasıl güldüğünü, çocuk gibi bir kenara sıkışıp ağlamak istiyorum zamansızlıkta...

Sıkıldığım anlarda biraz nefes almak istesem olmuyor.
İnsanlar için maddi özğürlük önemli ya bende istedim kendi hayatım dünyam özğürlüğüm olsun hayır dediler kadının yeri evidir gerek yok. Yıllarca çalıştım bir hiç uğruna elde var sıfır çalınmış zamanlar birde.

Garip bir hüzün sardı içimi, bir ah düştü dilime, yüreğim yaralı ceylan gibi korkak ürkek çaresiz,üşüyorum gecenin kör ayazında, kalabalıkta yalnız ve çok üşüyorum. Nereye istersem oraya giderim dedim , ne istersem onu yaparım dedim ama gidemedim geride kalanları bırakamadım kopamadım yine çaldılar zamanımı.


Neden çaresiz çareler uzaklarda saklı? neden zamanımı çalıyorlar? Yeter benden aldıklarınız yeter. Artık geri kalan zamanımı çaldırmayacağım bencil insanlara....Kaybettiğim bir saniyemi bile geri getiremiyorum belkide yarına çıkmayacağım bilinmezki.
belki de bir düş olsa gerek bu Zamana hükmetmek...

Her şeyiyle,her anıyla kontrol altında tutabilmek zamanı...
Arada durdurabilmek...Hani,mutlulukların,güzelliklerin yaşandığı anları ölümsüz kılmak belki..
Belki de acıların anlatıldığı zamanları silip atmak hayattan...
Zamanı yönlendirebilmek...
Düşse bile ne güzel bir düş...

Düş bile olsa bundan böyle ben yöneteceğim zamanı gönlümce ve istediğim gibi....

2/2/2007