1
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
938
Okunma
İçimde kopan fırtınalar gözlerimden akan yaşları birer birer savurdular adeta.
Yoktum artık yaşamıyordum.Gözlerim sadece karanlığa bakıyordu.
Sesimi çıkaramıyordum boğulurken karanlıklarda.
Kederle beslenmeyi öğrenmiştim aramıyordu cılız vücudum ne su ne de ekmek.
Unutmuştum belki de kopmuştum gerçek diye tabir edilen hayattan.
Kendi dünyamda yani sensiz olanda alışmıştım yaşamaya.
Ama olmadık anda sen gelirdin aklıma.
Karanlığıma gökkuşağının birbirinden güzel renklerini katardın
Işık...Ve birazda merhamet...
Bunları sen mi sağlardın yoksa aşk denilen düş mü ?
Hiç bir zaman cevap veremedim ve sürekli sorguladım kendimi
’Ben nerde yanlış yaptım ? ’
Cevap Yaz