Hayatta bazı şeyleri sorgulama gereği duyar insan ve duymalıdır da, ki bir takım duygular kendini tatmin edebilsin, sıyırabilsin kendini çıkmaz sokaklardan.

- Tanrım nerede şu sahte mutlulukların ve yapay tesellilerin? Hiç tatmadım daha önce, lütfen bir yudum bir yudumcuk...

Gibilerinden, yirmi yıldır insan yüzü görmemiş vahşi ve acımasız bir köpek misali hayatı sorgulama ve kimliğini belirleme çabası içinde olduğum gecelerden bir geceydi... Birden gecelerin ne kadar kısa olduğu geldi aklıma. Evet gerçekten de çok kısaydı geceler ve hala da öyle. Tıpkı Dejavularım ve sonrasındaki şaşkınlıklarımdı gece. Hiç istemediğim zaman gelen ve istediğimde asla yanımda olmayan bir duyguydu gece... Tıpkı ’mutluluk’ denilen beyin sartıntısıydı gece. Mutluluk; Güneşli bir öğle vakti, ruhumu benden alırcasına esen rüzgarın eşliğinde içtiğim çayım, gülücüklerim ve hemen ardından yağan yağmurlarım, hastalıklarım. Kısa süren yaz mevsimim kısacası...

Kısacası dedim çünkü hayatımda en kısa süren ve en kısa sürede tüm hayallerimi yok eden katildi mutluluk...Verir gibi yapıp vermeyen ve gösterip kaçan o lanet ve aşağılık fahişe ruhlu his. Bir de onun sahte düşmanı var ’mutsuzluk’. Ve kardeştirler. Kardeşler diyorum çünkü gerçekten öyle. Mutsuzluk insanı bir takım hırs ve arzulara iter ki mutluluğu yakalamak en büyük galibiyet en büyük amaç. Oysa bir futbol topuyla iki futbolcunun paslaşmasını düşünün. Top sizsiniz. Evet şu içi hava dolu ve bir şekil etrafında sınırlandırılmış, özgürlüğü kısıtlanmış ve direniş ve intikam gününü bekleyen patlayıcı madde.

- Peki ya patlarsa?

Patlayıcı olan her madde ayrıca yanıcı ve yakıcı özelliğe de sahiptir. İnsanlarda bu durum biraz farklıdır ki Tanrının bir formülü olsa gerek. İlk olarak yanar insan...Yanar ve yakar. Kendi yanar, kendini yakar ve kendi yanar başkasını yakar fakat gerçek şudur ki; Birileri insanı yakar. Acımasızca, masumca ve ustaca.... Ve patlar... Tüm bu aşamalardan geçen insan sonunda dayanamaz ve patlar. Bum! Bum!

Bazen bazı şeyler için çok geç olabilir hayatta. Kendinde sorgulama gereği duymayan insanlar çıkmaz sokakların en uç köşelerinde, sokak insanlarının yaktığı ateşte ısınmaya çalışırken kavrulur ve yok olur.

Ve patlamak bazen yeni bir hayat... Yeni bir başlangıçtır...Yanmalı ve yakmalı her şeyin tadına bakmalı insan... Patlamalı ve patlatmalı...



Anıl Kahraman