Ne zaman bir tren düdüğü duysam içim sızlar...
Trenler...
Tren düdükleri, raylarda dönen demir tekerleklerin tıkırtısı.Oldum olası bana hep hüzün vermiştir.
Trenler bana Kurtuluş Savaşını,yaralı askerleri taşıyan soğuk vagonları ,açlığı, sefaleti,direnişi;ayrılığı ya da kavuşmayı çağrıştırır.
Tren düdüklerinin sesiyle büyüdüm ben doğduğum mahallede..
Buca’nın meşhur ‘’5.18 treni’’emeğin, alın terinin,umudun, simgesiydi.Bir çocuğun işten dönen babasının, tütün mağazasında çalışan işçi kadının simgesiydi. Evimizin önündeki boş arsada durur, trenden inip evlerine dönen kalabalığı seyrederdik her akşamüstü bıkmadan usanmadan...Belleğimde çocukluk anılarımdan bir kare olarak kaldı şimdi...
Evlenip gelin geldiğim ev tren istasyonunun hemen yanındaydı.Mutfak penceremden izlerdim gelip geçen trenleri...Bu kez roller değişti.Çocuklarım sabırsızlıkla bekler oldu her akşamüstü gelen treni...Çünkü babamız iş dönüşü o trenle gelirdi her akşam...
Artık 5.18 treni yok.Şimdi oturduğum evde ise tren düdükleri de yok.
Martılar, martı sesleri var.
Tren, acının, ayrılığın, mutsuzluğun,evime , mahalleme olan özlemimin;
Martılarsa; özgürlüğün,umudun, yeni başlangıçların, mutluluğun simgesi oldu bende.
Ne zaman bir tren düdüğü duysam içim sızlar...
Evimi, mahallemi özlerim.
Bitmeyen bir umutla dönmek istediğim..

Aytaç Oktar CİVAN
İZMİR 20 Kasım 2010