(Kısa bir mum öyküsü)

Kibrit, mumun karşısına geçip:
-Seni yakmam istendi. Yapmalıyım bunu, dedi.

-Hayır! Lütfen! Bana bunu yapma, dedi mum, korkak bir sesle. Beni yakarsan eğer, bırak günlerimi, dakikalarım bile sayılı demektir. Ölüp giderim, tükenirim. Kimseler sevemez beni artık. Ne bu güzel rengim ne de mis gibi kokum kalır geride!

Kibrit, muma yaklaşıp okşadı onu.
-İyi de, hayatın boyunca böyle katı ve soğuk mu kalacaksın? İnsanlar senin rengini ve kokunu seviyor olabilirler, ama asıl görmek istedikleri, almak istedikleri şey, senin ışığın ve sıcaklığın. Işığını ve sıcaklığını onlara sunmadığın sürece de bir değerin kalmaz ki onların gözünde. Gerçekten sevilmek istiyorsan bunu yapmalısın işte.

-Ama yanmak bana sadece acı verir. Bütün gücümü yitiririm. Benden geriye kalacak şey ne olur ki?

-Evet, bu dediğin kesinlikle doğru. Yanmak sana acı verebilir. Ama işin sırrı burada işte. Bize verilen görev, asıl yapmamız gereken şey, yanmak, insanlara, çevremize sıcaklığımızı ve ışığımızı sunmaktır. Karanlıkları aydınlatmaktır. Benim görevim seninki kadar kutsal olmayabilir, işim sadece seni tutuşturmak. Bunu yapmazsam eğer varlığımın bir anlamı da kalmaz. Sen de aynen öyle. Yanmazsan eğer senin varlığının da bir anlamı olamaz. Hem, yanmaktan dolayı çekeceğin acı, ardında ışık ve sıcaklık bırakıp gidecek. Yani kaybolup gitmeyeceksin. Senin bıraktığın yerden başka mumlar taşıyacak bu aydınlığı. Asıl, inat edersen, değersiz ve anlamsız bir şey gibi çürüyüp gideceksin. Ne insanlara, ne de çevrene bir yararın olmayacak.

Kibritin bu etkileyici sözlerini duyan mum, fitilini doğrulttu ve:
-Lütfen, yak beni. Yanmak istiyorum. Yanmak için hazırım. Işığımla karanlıkları aydınlatmak, sıcaklığımla insanların yüzüne gülücükler kondurmak istiyorum, dedi.

Ve aydınlatmak için, kibritin ateşiyle tutuştu mum.