Bi kaç eksik kafiyeydi aşk; senden sonra yüreğime dokunan ….. mısraları eksik cümlelerle dolu anlamsız bomboş kelimeler yığınıydı.. aşk(lar) eskidi yüreğimde ömrüm tükenirken… sevmek bi boşluktu dallarının arasından gönlümün kuytularına değen… ve güneş pervasız bi tavırla parlardı mavi gökyüzünde .. umutlarımsa sıradan ve aşk delice bi tavırdı anadan üryan….

Sevmek dediğin iki anlamsız saatte düşlerle rüyaların aynı anda herhangi bi surette yansımasıydı … gece gibi soğuk ve alevdendi ….seni sevmekse buz tutmuş yüreğin yanıp kavrulmasıydı gece ayazlı saatlerde… seni sevmek daha doğrusu sevebilmek elbette zordu... sen adeta mısralarıma değiyordun uzaklaşmak istedikçe ve sen yürüyordun umutlarıma basarak benden bi kaç durak öteye… umutlarıma aralıksız varım diyor ve umutsuzluğa götürüyordun çepeçevre sarıyor en imkansızına değiyordun … yaralarım kanıyordu ve sen bunu görüyor ve biliyordun elbette canım yanıyordu… ve sıradan bi tavırla gülüp geçiyordun… ve geçiyordu gözlerimin önünden imkansızlıklar sen ardını dönüp giderken… yarım kalıyordu mısralar… biliyordun ve umutsuzluk bürünüyor yürüyordun… koşar adımlarla ve yalnayak gidiyordun hecelerimi eze eze… sakin ve namütenahi bir edayla…

Yarım kalmış onlarca şiirim var heybemde… umuduna küsmüş umutsuzluğumun umuduna yazılmış.. onlarca eksik, kesik mısra… hayallerin tıkandığı her noktasında silik bir suretin var.. hiçliğe ve belki hiçliğine yazılmaya çalışılmış… sıradan kelimecikler…

Perde! Diyecek bugün yarın hayallerim biliyorum… eksik mısralarımla anılacağım… sersefildi diyecekler.. sevmesini nerden bilecek diyecekler… her zamanki gibi susacağım… ve sen bileceksin bunları çiğ düşecek umutlarına… gece ağlayacak belki… inceden yağacak bahar yağmuru… göğsünde üşüyecek seherinde ağıtlarımın … anlayacaksın hayal kurmayı … eksik mısralara esir olmayı… bilecek susacaksın… tıpkı benim gibi