İyiniz de benim, kötünüz de benim.

Bir tarafım şeytan diğer tarafım tanrı...

Hepiniz benim...

Sizi var eden de benim, yok eden de...

Bu gece bir cinayet işlenecek.

Maktul ben, katil ben...

Polis yakalamayacak, hâkim sorgulamayacak ve hiç kimse tanık koltuğuna oturmayacak...

Her şey bende başlayıp ben de bitecek.

Gecenin doğuşuyla katil kimliğimi yanıma alıp arkadan yaklaşacağım...

Sonra hançeri batırıp, kanın vücuttan sızışlarını izleyeceğim. Sorgu gününü hesaba katmayacağım, pişman olmamak için gülücükler savuracağım Ay’a.

Habil ve Kabil duyacak beni... İkisini nasıl iyi oynadıklarımı görecekler...

Beni kıskanacaklar belki de...

Ölümün grileşen teninin soğuğuna...

Dokunacağım.

Üşüyecek bir yanım ve ben artık orada var olacağım çünkü bana bir şeyler katacak o yerde yatanım.

Ölümün ya da kalımın bana acı vermediğini öğretecek...

Dokunurken anladım. Beni hançer deği.l Son attığım kahkaha notasının vurduğunu ya da düşmanıma bestelediğim son şarkım.

Ve yavaş yavaş dokunduğum soğuk ben oldum. Kulağımda gülücükler, sırtımda hançer...

Hiçbir insan görmemişti, etrafta polis yoktu. Uzaklaştım kendimden...

Bir yanım ölü, bir yanımsa katil...

Belki elimde kelepçe gölgeleri yoktu ama üzerimdeki kan izleri ile derin soğuğuma çekiliyordum...

Bana bakıyordu, gözlerinide tarifsiz bir dehşet, tanımı imkânsız bir korku ile...

Ve o an anlıyorsunuz aslında her şeyin siz olunca anlam kazandığını...