Zaman zaman seni çok üzdüm biliyorum...Canından bezdirmek için elimden geleni yaptım...Duygularından emindim çünkü, sen hep beni koruyup kollamak, dahası karşılıksız, istisnasız sevmek için vardın... Senin var oluş nedenin bendim... Yaşatmak senin hakkındı, yaşamaksa benim...
Hiçbir zaman şikayetçi olmadın halinden...Bir gün bile "Öf, bıktım artık" demedin... Ağlamadın...Belki kızdın bağırdın ama, sesinde en ufak bir tehdit bile hissetmedim...
Oysa ben ne çok ağladım... Çocukluk korkularımın en büyüğünün SENİ KAYBETME KORKUSU olduğunu biliyor muydun?...
Beni sevgi denizinde öyle bir yüzdürdün ki, yüzmeyi bir türlü öğrenemedim...
SUÇLUSUN ANNE, TÜM ANNELER GİBİ !..
Keşke kalsaydı, öğünlerim katıksız, düğmem sökük, saçım dağınık, ayakkabım boyasız... Keşke yorulsaydın. Yorulsaydın da gelip yanıma otursaydın... Ve ben öğrenseydim sen neleri seversin, neleri sevmezsin...Mutlu musun, mutsuz musun?..Düşlerin nedir?...Var mıdır gitmek istediğin bir yer, çıkmak istediğin bir dağ, uçmak istediğin bir gökyüzü?...
Yeniden yanımda olmanı ne çok isterdim... Sana kendi ellerimle bir bardak su verebilmeyi... Ateşlendiğinde sabahlara dek başında bekleyebilmeyi... Yalnızca özel günlerde değil, her gün yanağına bir öpücük kondurabilmeyi..."Günün nasıl geçti?, "Üzgün müsün...Yorgun musun?.." diye sorabilmeyi..."Sana güveniyorum", "İyi ki varsın..." diyebilmeyi. yükünün ucundan tutup, sana destek olabilmeyi ne çok isterdim...
Biliyorum bir yerlerden beni duyabiliyorsun... Görebiliyorsun ne kadar acı çektiğimi... Ne pişmanlıklar yaşadığımı... Ve ben biliyorum günün birinde yeniden birlikte olacağımızı... İşte o zaman, seninle yaşamı gerçekten paylaşacağım anne... Söz veriyorum...
Serseri oğlun...