Bir bilmeceydi, Yunus Emre’nin "Aşıklar ölmez" sözü benim için. Bir türlü çıkamıyordum işin içinden. Ya çok saçma bir söz, ya da ben bir türlü erişemiyordum sırrına. Ne demek istiyordu acaba, aşıklar ölmez de ne yapar peki.


Bir gün biriyle tanıştım, yalnızca bir bakışı bin yıl öncesini aydınlatmaya yetti. Bir kere baktı ve beni aldı bu dünyadan, yaşadığım yazdığım ne varsa bırakıp gittim peşi sıra. Her şeyi en baştan yazmak üzere çekti aldı ruhumu. O an anladım Yunus’u, bütün gece titredim. Anladım Yunus’un feryadını; Aşıklar ölmez, kaybolur!!


Aşık, maddiyatta kaybolur, göç eder bu dünyadan. Bu dünya düşer gözünden, artık başka birinin dünyasında, başka birinin sıcaklığında, yepyeni bir güneşle ısınıyordur. Bu dünyaya göre artık ölüdür, ama cesedi bulunmaz. çünkü varlığı hala birilerine ilham olmaktadır.

Aşıklar ölmez, kaybolur...