Bilirmisiniz bilmem ama insan en değerli duygularını kalbiinde yaşar aslında en çok beğendiği sözleri, aşık oluşlarını, sevgilerini, mutlu oluşlarını hep kalbinde yasıyor.
yani insan aslında kendiyle dost baska birisi sadece onun dostu gibi görünüyor aslında değil.
Ben en çok üzüldüğüm anları hep aslında kendimle yaşarım korkarım beni yanlış anlamarından korkarım iki yüzlü insanlardan kötü arkadaşlıklarımdan sahte yüzlerinden sıkıldım artık neden böyle insanlar hep ben hep ben olmuş bana gelsin hersey ben yatayım kimse dokunmasın bana güllük gülistanlık yasam havasında ben artık inanmıyorum gerçek bir dostluk yok ahretlik derlerya ahretliğim yok artık öyle insanlar.

Artık kendimize gelme zamanı değil mi ? insanlar olarak dürstülük dürüstlüğü öldürelim mi
hep içimize atarak içimizle paylaşarak iletişim zorluğuna yol açmıyormuyuz ?
Dikkat edelim artık yanlışların ortasında yitip gitmeyelim.