keşke hep çocuk kalsak ağladığımızda etrafa bi yığın insanı pervane edebilsek
isteklerimiz masum kalsa bi şeker uğruna herşeyi göze alabilecek kadar cesaretli olsak korku nedir bilmeden yaşasak yarın ne yiyeceğiz derdi olmasa kurallarla yaşamak yerine özgürlüğü doyasaya yaşayabilsek. düşlerimizle birlikte dalsak uykuya hepsini yarın gerçekleştirebileceğimizi düşünerek masumca tertemiz bir uyku...
ağlamanın en güçlü silah olduğunu bilerek adım atsak hayata. televizyon izlerken biri yeter artık dese de en güzel yerini merak etsek. anne babamıza sarılabilsek doyasıya sarıldığımızda üzüldüğümüzü bilmeseler bağıra çağıra sölesek en sevdiğimiz şarkıları oyunlar oynasak arada terlik yesek annemizden şımarabilsek tüm dünyaya meydan okuyacak kadar güçlü olabilsekç en tatlı yorgunluklarımız en güzel zaferlerimiz en masum hayallerimiz en tutkulu çocukluk aşklarımız büyümek o kadar zor ki ?
büyüdük de ne oldu ? sınavların arasında yaşamayı unutmak, geçim derdi, sevdiklerine sarılamadan bir ömür geçirmek en zor anında kimseyi yanında bulamamk derdini anlatamamak daha neler neler büyüdük ne oldu umutlarını kurduğun hayallerin suya düşmesinden başka hayata küsmekten başka...