Sevmenin, karsıda kı insana sonuna kadar güvenmek oldugunu düşündügüm zamanlardı.Ben sevmeyi beceremiyordum.Ama yanımdakı diger arkadaslarım gayet güzel bulmuşlardı, dogru insanları.Bir ben bulamamıstım dogru yolu.’’Belki benim yanlıs olan.’’ dedim içimden yavasça.Gecmiş herkesin gölgesidir hayatında.Benimde hep gölgemdi; hislerimle gezinen, hayatımda varlıgını hissettim.Belki de bendim onu yaratan...Bilmiyorum...

’’ Bu günlerin sebebi kendim olabilirmiyim acaba?’’ diye sordum kendıme; bunca eziyetin sebebi ben?Kader denilen sey var mıydı acaba?Alınyazısı denilen neydi?...Ya da biz miydik bu yazgıyı yaratan ya da yasayan?Hiç bilemedim bunu dünyada.Belki de bu soruyla ömrüm son bulacak.


Belki de ben asiydim.Normal dışıydım.Anormal olan yani...Gülmek geldı içimden deli gibi, anormal deyince kendime.Ya nasıl anormal olunabilir ki?Sanki dünyada bunca anormalllik varken, bir benim anormalligim mi kaldı yahu?Yüzümdekı sırıtma görülmeye deger bence.Bunca zaman sonra bu geçenlerı yazabiliyorsam, belki bende biraz dengemi kaybettimmm...Hahahahaaaaaa... Dünya!!!Canım dünya!!! Baksana bana! Sen nasıl olduysan, ben de sen gibiyim aslında...Varım ve gercegim!!! Tek bildigim bu.Gerisi bos...Hikaye...Zaten gerekli mi ki?İnanma bana, ne desemde sana. Sen de biliyorsun ki bu bir hikaye aslında...


Günlerden bir gündü ve ben onu tanışmaya deger bulmuştum.Bir sekilde karsılastım.Tam olarak tanımıyordum.Güvenebilecegım hiç kimse yoktu, ortak tanıdık hiç kimse...Bir ben bir de o vardı...İkimizinde birbirimize açık olması gerekiyordu, mantıksal olarak yani.Ben matematik zihniyetliyim.Hayatımda herşeyin, bir sebep ve sonuctan olusması gerektigini düşünürüm.Hersey bir zincirdir aslında,birbirine baglı olan. Bildigimiz baglar veya bilemedigimiz doganın içinde saklı hala bulunamamıs baglar bile olabilir ki bence bunlunamamış baglardan dolayıydı hersey, daha keşfedilmemiş olanlardan...Eger aralarında eksik birsey varsa, o vakit gevser baglar yanı zayıflar ve kopabılır.Matematik kafa işte.Mantık...Birsey var ise vardır, yok ise yoktur...Sanki ben dersem o sey yok, demezsem var gibi...


Herseyini anlattım ona, yani tüm hayatımı.Belki de hayata geç kalmıslıgım verdı bana bu aceleciligi...’’Herseye geç kalıyorsun .’’diyen bir arkadasımın sesi hala kulaklarımda yankılanmakta su an bile...’’Geç kalmamalıyım.’’ dedim kendi kendime.Velhasıl her zaman ki gibi sevgiye de geç kalmıştım...