KUŞ KONMAYAN DALLAR



“Kuş konmayan dallar gibisin bu akşam,
Dal olmaktan utanmış gibisin...”


Küçüğüm... Bu kadar ezme kendini. Sevmek denen şey, seni zalim sevgililerin eline düşürdü diye, eğme başını.

Küçüğüm... Güzelsin; hem de dünyalar kadar. Dünya dediğim şey bir tek seni almış içine.

Eskimekten korkma, eskiler hep aratır yenilerini. Üzülmek insana yakışır, ağlamak, gülmek, güldürebilmek en ağır yürekleri bile.

Kedileri sevmiyorsun, köpeklere deli oluyorsun, karıncaları görmüyorsun... Ne fark eder, bir tek yeşile sevdalansan, ha bütün yeşilleri sevmişsin, ha birini...

“Yolu olmayan evler gibisin,
Yol olup, gelmek istersin belki de...”

Bu gece için kimseye sözüm yok, seni ağırlamak için can atıyorum, yorgunluğuna deli oldum bile, yüzündeki eskimişlik bana umut veriyor. Gitmeni istemiyorum. Köşe başlarını tutan umutlarımı, sokak lambalarını kırıp kaçan hınzır çocuklar bekleye dursun, en ufak bir seste yardım istemek için çığlık çığlığa sana gelebilirim. Sen yoksan, kimsem yok zaten.

Sarhoş olmak için iki tek atsam, seninle geçen on dakika kadar etkili olmaz. Düşlerime sarılıp uykuya dalmak ve hep seni beklemek o sokağın başında, sen çıkıp geldiğinde, yüzündeki mahzun ifadeye aldırmadan, koşup sarılmak ruhuna… Bedenine esir olmuş ruhun için ödenecek ne kadar bedel varsa, “buyurun işte karşılığı” demek. Hem de hiç düşünmeden.

Uzun zamandır arıyorum seni, gecikmek için daha çok erken!



TALAN AYŞE KANCA