Ey sevgilim! Benim varlığım sanaydı; usulca kapını çaldığımda titrek ellerimdeki acı bir tek sanaydı!

“Acı bir kapı… Açılırsa çıkacak diğer acılar da…”

Günler zamana mahkûm… Kaldırımlarda dolaşan ruhsuz bedenler ve bak işte tam orada; bir kapı sonsuzluğa kadar açık, gir-girebilirsen, hani inancın varsa…

—sazlar çalınıyor… Ozansız! Sel olup notalar akıyor, sessizliğe. Kapıların ardında bir güfte bekliyor; dertli yüreğin dermansız yarası durmadan kanıyor…
—ey vatansız kuşlar… Gelin konun yüreğime, yokluktan gayrı neyim var ki… Sensiz bir sabahın güneşi de aydınlatmıyor bu karanlık bedeni, yine kapılardan geliyor tik-tak sesleri; vurun ya da kırın! Ben sende ağlamayı unuttum, kapı kimin umurunda ki…

Yenilgilerim ağrıma gidiyor ey güzeller güzeli!
Lal olan ağzımda bir beste ağlıyor/ duy bak!
Yürüyerek, bir kırlangıcın yuvasına varıyorum;
Ben seni her şeyden bir fazla seviyorum… İnan bana

—yolların en güzel yanındayım, kapında; hani açsan da açmasan da ayak izlerinin olduğu yolda yürümek bile sevdamın bir ödülüdür… Ben bir bunu bilirim: sevgiliye açılan tüm kapılar cennettir…
—yabancı suratların aşina soysuzluğuna kalır mı sandın; yürek kapısı bir kere açılır sonra hiç kapanır mı sandın-yanıldın güzeller güzeli, ömrümün en özeli…

Günler sana mahkûm… Zaman hoyratça savururken, saniyeleri; bak gör işte: her şey bir sana değer, sonra yine sana…

“ Tut ki kapına dayanırım; sevdamı yüreksiz kayalara haykırırım…”

Ey sevgilim! Benim varlığım sanaydı; usulca kapını çaldığımda titrek ellerimdeki acı bir tek sanaydı! Sonbahar çökünce hasretliğime, bak yenildim işte! Gökyüzü nefti bulutların hüznüyle sallanıyor… Üşüyorum yokluğunda, aç lütfen kapını: “gel yüreğimin aşkı” deyiver, sonrasında bırak beni kendi halime; inan razıyım seninle yaşadığım bir anlık mutluluk için sonsuz cehennemde yanmaya…

“Kapındayım… Sokak çocuklarının masum gülüşleriyle”

Çıkmaz sokakta numarası kayıp bir evin önündeyim, yıkılmış umutlarım ve dünden kalma aşk sözcükleriyle harcanmışım… bilki hiçbir kapı sana açılmayacak; duy ki hasretimden bir kez daha kalp kırılmayacak, yinede pencerenden bakar mısın? Hani sevdiğim olurda; ölürsem kapına varmadan yinede aşkıma yüreğinin kapılarını açar mısın?

“Kapındayım… Olmam ve ölmem gerektiğim yerde!”

Yağan bir yağmurun altında sadece ıslanmıyorum; aynı zamanda seni ne kadar çok sevdiğimi söylüyorum… Çünkü ben senin kapında cenneti hayal ediyorum, her şeye rağmen…

(Kapı aralığında-ki düşler -2)

Emre onbey