umut fakirin ekmeğidir. ya umut eder gözünüzü ya da çalışır emek harcar karnınızı doyurursunuz. bir çok insan bu konuda bir şeyler söylemeye çalışmıştır. ancak her zamanda düşünceler aynı kapıyı aralamıştır yolun sonunda. her kafadan da bir ses çıkıyor aslında herkes kendine yakın olan düşünceyi savunuyor karşısındakini düşünmeden..
garibim fakir insanımda susturmaya çalışır midesinden gelen sesleri durdurmaya çalışır içinden gelen yaratığı. sağa döner düşünür sola döner düşünür öne arkaya aynı aynı hep aynı her şey aynı. kör kuyudaki kurbağanın gözleri kadar kör gözleri. ya dişiyle tırnağıyla uçsuz bucaksız sonu görünmeyen kuyudan yukarıya çıkacak ya da umut edecek rapunzel’in upuzun saçlarının ona doğru atılacağını. insanoğlu o kadar alışmış ki emek harcamadan yemeği elde etmeye, o kadar alışmış ki balık tutmayı öğrenmektense balığı satın almaya artık başkalarından medet ummaktan başka çareleri kalmamış.
ümitsizce beklemeye o kadar alışmışlar o kadar bağnazlaşmışlar o kadar dogmalaştırmışlar ki söylenenleri, bir lokma ekmek uğruna o kadar köleleşmişler ki asıl gerçeği hiç görmemişler ya da o kadar alışmışlar ki sömürülmeye gerçeği görmezden gelmişler çoğu zaman..
son sözü söylemek gerekirse artık tek bir gerçek var sanırım öyleyse siz seçin birini


ya ümitsizsiniz bu dünyada
ya da ümit sizsiniz..........