Ne acıdır tükenmez kalemin adına güvenip yaşadıktan sonra tükendiğini görmesi.Ölmeyeceğimizi sanarak geçirdiğimiz onca vakitten sonra ölüm anını yaşayacak olmamız ne acıdır.Yaşadıklarımız,geride bıraktıklarımız bizim için bir anlam taşımaz o an gelince.Tek yaptıkları bir film şeridi gibi geçmektir gözlerimizin önünden.Koskoca bir yaşamın kısacık bir özeti sadece…Canımızı acıtan bir özet...Ayrılıklar zordur.Bir insanı geride bırakırken bile içimizde fırtınalar koparken adımızı,bedenimizi bırakıp gitmekten bahsediyorum ben.Tanrım,nasıl bir tecrübe…

Şu hayat dedikleri gerçekten yalan olsa bile artık bu yalanı yaşamak zorunda olmadığımıza sevinmeyiz de bütün bir ömür aldanmışlığımıza kahroluruz.Tıpkı gözümüzün önündeki mutlulukları görmezden gelip kaf dağının ardındaki hüzünlere koştuğumuz gibi…Kim ne derse desin mutsuzluk kaderimiz...Sıkılırız öyle el ele tutuşup gezmekten mesela.Biz sevdiğimizi günlerce düşünmeyi severiz.Yemeklerimize mutlaka bir tutam acı katar da yeriz.Sevgilinin yanında 5 dakika ne kadar kısadır biliriz yanan bir sobanın üzerinde yalınayak geçirilen 5 dakikaya nazaran.Biz insanız.Benciliz.Ey Azrail,biraz daha acı çekebilir miyiz?