Yaşam gün gün gelip geçerken,birden hiç olmadık bir anda sorular beliriverir kafanızda.Aslında bu bir anda beliren şey,yılların birikmişliğidir.Hayatın hızında koşmayı öğrendiğinizi düşünürsünüz.Ama yorulduğunuz an hayatın sizi beklemeyip yarı yolda bıraktığına şahit olursunuz.Her sabah mutsuz uyandığnızın,kendiniz gibi çevrenizdekileri de mutsuz ettiğinizin farkına varırsınız.Hayatın tam ortasında durup,olup bitenin,kaybettiklerinizin,kazandıklarınızın,kaçırdığınız fırsatların,aldığınız karaların,doğru ve yanlışlarınızın,geçmişinizin ve şimdinizin tıpkı ileriye alınmış bir film gibi hızlıca geçip gittiğini izlersiniz.O an ’clıck’ tıklarsınız hayatınızın dur düğmesini.Ve işte sorular ’Ben bu hayatın neresindeyim? Beni mutlu eden şey ne? Ne yapmak istiyorum?’

Geçmişe doğru yolculuk ettiğinizde,nerede yetersiz kaldığınızı,nerede aşırıya kaçtığınızı tespit edersiniz.Aklınıza ilk gelen şey ilişkileriniz olur.Sonu hep aynı biten mutsuz ilişkiler...Peki nerede hata yaptınız?Neyi unuttunuz?Eksik olan ne?Aşırı heyecanınız mı?Henüz bir ilişkiyi yeni bitirmişken,daha kendinize düşünecek zamanı bile tanımadan,yeni bir ilişkiye atılmanız mı?Ya da herşeyi zamana bırakmayı denemeyip,milyonlarca hayal kurup bunların yıkılmasına şahit olmanız mı?Üstelik tüm bunları tekrar tekrar yaşamaya devam etmeniz mi?Evet cevabınız hepsi olabilir.Kalbinizi iyileştirmek,ruhunuzu sakinleştirmek ve yaralarınızı sarmak için durup dinlenmelisiniz.Ne istediğinizi öğrenmek için,kendinize fırsat vermelisiniz.Ve ilk öğrenmeniz gereken şey DENGEDİR.Yaşamda denge!O dengeyi yakalamak için uğraşmalısınız.

Denge,herşeyi ayarında bırakmaktır.Ne eksik ne fazla!Bunun için en büyük yardımcımız tabiki dualarımız olacaktır.Dualarımızla birlikte ruhumuz sakinleşecek,yüzümüzde tebessüm oluşacaktır.Kendimizi düşünmeyi bir an olsun bırakıp,bencillikten uzaklaşıp çevremizdekilere kulak vermeyi denemeliyiz.Kendi sorunlarımızda boğulduğumuzu düşünürken,etrafımızdakilerin neler yaşadığıyla biraz yakından ilgilenirsek,aslında kocaman yaşam denizinde tek boğulan kişinin biz olmadığımızı anlarız.Ve yalnız olmadığımızı.Onlara gülümsemeliyiz.Kalbimizin ve düşüncelerimizin evrene verdiği ışık,bize mutluluk olarak geri dönecektir.Böylece yapma gülücüklerin yerini,içten gelen gerçek gülücükler alacaktır.

Hayatımızda büyük,küçük bir çok hata yapmış olabiliriz.Bizler insanız tabiki hata yapacağız.Ve kırdığımız,incittiğimiz kalplerden af dilemeli,onlar için elimizden geleni yapmalıyız.Buna rağmen affetmiyorlarsa eğer,aynı hataları tekrarlamamak üzere,onların bizi affetmesini beklemek yerine,biz kendimizi affetmeliyiz.Eğer affedemezsek,zaten hiçkimse bizi affetmez.İşte böylece burda da yaşamda dengeyi sağlamış oluruz.Ve biraz daha mutlu hissederiz kendimizi.

Yaşamda dengeyi sağlamak için herşeyi tadında bırakmalıyız.Ne tuzsuz ne de aşırı tuzlu!Ama birşey hariç.Sevgiyi!Sevgiye düştüğümüzde dengemizi kaybedebiliriz.Ve dengemizi korumak için,o kişiden kaçmak,uzaklaşmak isteriz.Oysa unuttuğumuz şu ki yaşamda dengeyi sağlamak,sevgide dengesizliğe yol açabilir,bu durum ise sevginin kendi dengesidir.Ve dengemizi sağlamayı başardıktan sonra,kendimize yeterince düşünme fırsatı verdikten sonra,sorularımıza cevap bulduktan sonra,doğru olduğuna inandığımız kişiye bir şans vermenin zamanı gelmiş demektir.Sevginizi,saygınızı,güveninizi tüm kalbiniz ve ruhunuzla ona ve evrene yansıtın.Bu huzurlu ve mutlu olmanın anahtarıdır.

İçimizdeki pozitif ışığı dışarı çıkarmalıyız.Kendimize ve yaşamımızdaki kişilere en doğru yolu ancak bu şekilde gösterebiliriz.Ve böylece tüm sorularımıza da korkmadan cevap verebiliriz.Sağlıklı yaşam,doğru kararlar,mutlu ve huzurlu ilişkiler kendi içindeki dengeyle sağlanır.Önemli olan DENGEYİ YAKALAMAKTIR.Bu dengeyi yakalamanız ve kaybetmemeniz dileğiyle...

Hatice EFE