Vahşi hayvandan farksızdı.Ona hayvan bile demek deger vermekti...Koltuga tünedim korkumdan...Salonun kapısına baktım, sonra dıs kapıyı gördüm.Gidebilirmiydim acaba?Şöyle bir baktım ki o anda bunu farketti.Oda kapısında durdu.Daha çok bagırmaya basladı.

Yol boyunca belki beni bırakır diye dua etmiştim.Hiç bir şey diyemiyordum; sanki bir rüyadaydım ve uyanamıyordum.Gözlerime sevgiyle bakan gözlerini, kan bürümüştü.Sevgi sözleri duymaya alıstıgım agzından çıkanları duydukça, inanamıyordum gerçeklige.Bu o degıldı.O olamazdı.İncinmemden korkan adam gitmiş, yerine bana saldırmaya hazır bir hayvan gelmişti.

Oldugum yere saplanmıs gibiydim.Çivi gibi çakılmıstım.Ne hareket edebiliyor ne de ses çıkarabiliyordum.Beynim hala red ediyordu gercekligi.Her sözünü emir gibi dinliyordum.Bu bir kabus olmalıydı...Bunca zamandır tanıdıgım sandıgım insan gitmisti.Geriye kalansa gercek; ruhu buydu.

Mavi bir sort vardı altında, üstünde de beyaz atleti.Kılık kıyafetten ve yakın gecmişten tanıdık bir bunlar kalmıstı.İçindeki adamsa artık bana uzaktı, ama çok da yakın...Korkuyorummm.Nefesimi tuttum. Zaten sesim çıkmıyor artık. Tükendim sacma sapan sorulara cevap vermekten. Artık susuyorum.Zaten ne desem dinlemiyor.Gercek düsüncelerimi söyleyemiyorum saatlerdir ona.Söylemeyeye baslasam her defasında daha cok bagırıp, benım haksız oldugumu haykırıyor.Sesiyle dövüyor beni.Benım için yaptıklarını anlatıyor yÜregi yanar gibi.Ya benim yaptıklarım...Keske hic tanımasaydım onu.Şu içine düştügüm duruma bak...Bana yalan söyledin diyecegim ama korkuyorum deli gibi.

Odanın ortasındakı sehpanın etrafında, kacıncı turunu attı bilmiyorum.Ama en cok, bana yaklastıgında korkuyorum. Ellerini kaldırmıs, bagıra bagıra hızla bir adım atıyor bana.Gözlerimi kapıyorum sımsıkı.Dişlerimi sıkıyorum.Bekliyorum gelecek tokadı.Allahım kurtar benı.Burdayım su an ve kimse bilmiyor. Gelebilecek yardım edebilecek kimse yok.Bir deli, bir de ben burdayım.Allahım yardım et...Korkuyorummm.

Midem burkuluyor içimde bir zehir var, çıkmıyor.Kusmak istiyorum.İçim yanıyor cayır cayır...Söyleyemedigim hersey beni zehirliyor sustugumdan, içime attıgımdan...Ama söylersem...Ya söylersem...Düsünürken bile hissediyorum acıyı yüzümde.Ayakların yere vurdugunu duyuyorum, gözlerim kapalı olsa bile...Rüzgarını hissediyorum yanagımda.Bırakmıyor benı bırakmayacakta...Bitmiyor sancım artıyor, her gecen dakıka mı saat mı bilmem.Artık açamıyorum bile gözlerimi.Midemdeki alev yüregimdeki yangından öte artık.Kıvranıyorum...Söyleyemedigim sözcüklerden bogulmak üzereyim.Nefes alamıyorum.

İnledigimi duymus olmalıki bir an durdugunu hissettim.Artık hareket etmiyor konusmuyorda.Bense kıvranıyorum oldugum yerde.bana yaklastıgını hissettim ’dur!’ diye inledim.Yaklasma yanıma!gelme!!!Birden korktugunu hissettim.’gitmeliyim’ dedim.İtiraz etmedi.Sanırım bu defa o korktu yada bir sey hissetti insanlıgından bilmiyorum.tek bildigim beni bırakmıştı.Kapıya yürüdüm, açtım ve çıktım.O gün bana acımıştı...Kurtulmustum...O an öyle hissettim.