İNŞALLAH

Gitmek istiyorum buralardan. Kimsenin bilmediği uzak diyarlara. Denizle ufkun birleştiği sessiz adalara gitmek istiyorum. Kimsenin olmadığı, yalanın, riyakarlığın olmadığı yerlere gitmek istiyorum. Öyle bir yerin olmadığını biliyorum ama yine de olduğunu hayal edip gitmek istiyorum. Ben yok biliyorum ama belki vardır. Ya varsa ve ben bilmiyorsam. İnşallah vardır. En azından oradaki insanlar mutlu olur. Yalan dünyanın bu görünmeyen pisliğinde boğulmazlar. Aslında bir yerden sonra insan her şeye alışıyor. Çünkü ne yaparsa yapsın pek bir şey düzelmiyor. Yalan dünyanın yalan insanlarına, sahte mutluluklarına alışıyor insan. Belki çoğu zaman gözüne batmıyor kötülükler ama öyle bir an geliyor ki artık dayanılmıyor. Yeter deyip gidesi geliyor insanın ama bakıyor ki aslında gidebileceği bir yer de yok. Açabileceği bir kapı, sığınabileceği bir liman arıyor ama yok yok yok... Yine kendi kabuğuna çekilmek zorunda kalıyor. Bunu yapmaya onu mecbur bırakıyorlar. Çünkü bütün yolları kapalı. İstese de gidemez. Çabalasa da ayağına bir çelme takan çıkar. Yine düşer yine düşer. Artık boyun eğmekten başka çaresi kalmaz gitmek isteyip de gidemeyenin. Ama kendince korur kendini. Herkesle arasına setler koyar. Böyle savunur artık benliğini. Bir gün bu yalanların, riyakarlıkların ve tüm kötülüklerin yok olması ve insanlığın mutlu bir dünyaya kavuşması dileğiyle… İNŞALLAH