Korkuyorum. Şaşırdın demek. Evet, gerçekten korkuyorum.Ben de insanım, unuttun mu ? Soruyorsun demek neden korktuğumu.
Kayıplar verdim ben. Yüzünü satır satır ezberlediğim, yüreğime mutsuzluklarının hesabını sorduğum o insanlar vardı ya ! Onlar an geldi, arkalarını dönüp gidebildiler benden. Duyabiliyorum sesini " Boşver, giden gitsin. Senden değerli değil hiç biri." Peki ya senin gidişine ne demeli ? Söylesene nerden çıktı şimdi bu ayrılık. Hayır, hesapta yoktu bu sefer. Tamam kızma, konuyu değiştirmeye çalışmıyorum.
Evet, çok fazla kayıp verdim. Ve onlar dostumdu. Sus, kurma o cümleyi. Sevmem bilirsin, "ben demiştim"li cümleleri. Biliyorum onlar da sen gibi aniden gelmişti hayatıma. Ve senin gibi yaptılar. Tamam asma suratını açmıyorum ayrılığımızın konusunu. Niye mi burdayım ? Ben de bilmiyorum aslında. Ben senin gözlerinle de sohbet ederim, konuşmana lüzum yok.
Değiştim de aslında. Sen görmedin, erken gittin. Bakma öyle ! Yalan mı ? Biliyor musun, değişmeme sen de sebep oldun. Değişmeliydim, ama bu şekilde değil. Ama oldu işte. Gittin ve ben değiştim. Sen bardağın son damlasıydın. İsyan ettim günlerce. Ağladım. Vazoları devirdim. Camları kırdım. Ve bilhassa insanları... Biliyorum, deli saçması. Ama öyle. Buna da mı şaşırdın ? Evet, şiddet içerikli duygulara sahip olmadım hiç bir zaman. Ama dedim ya, değiştim. Hayır, kılıf uydurmuyorum canımın acısına.
Neyse, canını sıktım yine. Önceden bunu yaparken benim de canım sıkılırdı, hatırlıyor musun ? Şimdiyse senin canını sıkmak beni mutlu ediyor. Tamam tamam gidiyorum.
Ha bu arada ! Yeni sevgilin benim kadar tahammül edemeyebilir sana. Sabırlı değilmiş öyle duydum. Ve gördüm, benim kadar... Unut gitsin. "Gül"e ""Gül"e...