Nice yolculuk nice kayıplar geçti zamanın azametinde ezilerek. Ne kadar çok anı kırıntısı zihnimde dolanır. Nicedir yazmak açılmak istiyorum sana. Sana ne çok haksızlık yaptım yoksa sen mi bana haksızlık yaptın ayırtına varamıyorum artık. Çok yorgunum zihnimin sorguları yüreğimi dağlar gibi, vakitsiz gidişler erken büyüyen çocukların en büyük yarası galiba. Bencil miyim diye düşünüyorum çoğu zaman, bencil bir canlı mıyım acaba elimdekilerle yetinemedim belki. Küçükken yüreğim kocamandı herkese yeter, her şeye direnebilirdi sanki. Bir sabah kan ter içinde uyanmıştım, günlerce süren ateşli bir hastalığın ardından ağlayarak zenci bebeğime sarılıp asla bir çocuk yapmayacağım benim gibi yalnız annesiz kalmasın diye söz verdim kendime. Sanırım o gün farkında olmada yalnızlığı seçtim, hep uzak durdum nükteli insan kalabalığından, abartılı sevinç gösterilerinden en çokta acımayla karışık sevgi bakışlarından kaçtım, kendi kaleme sığındım. Evet, sevdiler beni ama içimdeki boşluğu doldurur gibi değil öylesine ve ben yıllarca sevginin ulaşılmaz olduğunu düşündüm. Hep son nokta bendim ve en çok ben yaraladım beni, zaman hızla geçerken hızla büyüdüm içimde bir çocuk hep ağladı ben onu dinlemeyi hep erteledim çünkü o konuşunca yalnızlığım ayyuka çıkıyor, görünmeyen yaralardan kan akıyordu. Kabullenmek aynı zamanda kaybetmekti büyürken öğrendim. Bir de acısız sevgi olmazdı katıksız ekmek gibi olurdu. Bana acı kısmı daha mı çok geldi ne ya da ben onu daha çok düşündüm bilmiyorum.
Ne zaman inanmayı seçtiysem birine kuru bir dal kaldı, ben azimle denedim tıkanıp nefessiz kalana kadar. Sonunda kendi inançlarıma boğuldum, büyük bir deprem zayiat büyük ve geri dönülmez oldu. Artçılarıyla sarsılırken anladım ben yol ayrımında yanlış trene binmiştim. Yalnızlık en büyük kâbusumdu şimdi oysa ben seçmiştim güçlü olabilmek için onu. Yanız olursam kimse incitemez sandım, görünmez bir duvarla sardım yüreğimi, tüm hayallerimi, kim uzanmayı denediyse acıdı canım kaçtım ve ben yaktım canı onlardan önce. Şimdi yokluğunda varlığının hayaline sarılıyorum ve o aptalca sözden vazgeçiyorum siliyorum o anı belleğimden. Anne olmak ve annemin özlemini onda doyumsuzca sorgusuzca yaşamak istiyorum ama geç kaldım ona da biliyorum. Şimdi anlıyorum annemi ne büyük fedakârlıkmış onunki ezile büzüle benden vazgeçken kim bilir ne fırtınalı geceler yaşadı sesimin her titreyişinde. Özür dilerim anne her şey için bizden çaldığım tüm zamanlar için, suçlamalarım, yalnızlığıma seni bekçi seçtiğim için. Biliyorum sen beni anlarsın sen hala benim annemsin uzakta yoklukta olsan da. Keşke daha çok senin olabilseydim belki…
Özür dilerim anne sana da bana da yetemedim, seni seviyorum tüm yokluklara rağmen başka bir zamanda kaçırdıklarımızı yaşamak umudum. Her şeyimdin ben bilemedim…