Sen miydin beni güzün ortasında tarif etmeye Türkçe’deki kelimelerin aciz kaldığı ruh haline sürükleyen?Veyahut depresif hallerime kılıf bulmama gerek bırakmayan.
Anlıyorum ki sen değildin sana ithaf ettiğim vasıfları karşılayamamanın yarattığı hayal kırıklığının zihnime amansızca dayattığı fikir.Ve yine sen değildin gönlümün darlandığı anlarda teselli namına kendime sayıkladığım isim.Ya da sen olmadın hiç gecenin bilmem kaçında şaftı kayık halde adına akrostiş şiirler yazdığım.
Evet sen değildin huzursuzluğumun, rahatsızlıklarımın,şikayetlerimin nedeni. Ama benim derdim yalnızlık ya da ilgisizlik gibi çözülebilir bir mazeret karmaşası değildi.Tüm insanların yüzyıllardır aşkta,dinde,inzivada, sosyetede ve belki de cinsellikte arayabildiği, ayrıca insan zekasının ,yalnızlığın bir marifetiymiş gibi, toplumlara dayattığı huzur arayışıydı.Ve nedense aklıma ilk gelen kelimeydi ismine eşlik ederek.Huzur.
Tüm bunları yanındayken yazmak isterdim bir kağıda; yazıyı bulan atalarımıza rahmet okuyarak.Sonra tüm muzırlığımla anlamaya çalışmanı seyretmek.Sabırla bir daha bir daha okumanı seyretmek…
Konuşmayı, yazdıklarımı anlatmaya çalışmayı, aklıma bile getiremeyeceğimi bilmenin verdiği huzurla, aslında oldukça basit olan, Adem’in Havva’ya,Mecnun’un Leyla’ya, Kerem’in Şirin’e anlattığını-ki zorlanmışlar herhalde benim kadar; ki ilk, yapılması en zordur-anlamaya çalışmanı seyretmek…
Ne demiştik, sen değildin beni arayışa iten.Veya sen değildin yokluğuyla varlığına değer katan.Ama sen yokken hala taşımakta olduğum gönlümdü huzursuzluğa çatan.Anlamını yitirdiğini anladığında zaman; huzursuzluğu dayatıyordu zihnime ve huzura koşuyordu, her parça, hasret denen çırpınışlarla, gönlümden kopan…