O değil de;

Beynimin ve ruhumun derinliklerinde güzel bir şarkı var. Düşük tempoda başlayıp giderek temposu yükselen bir şarkı. Rashit söylüyordu, ’Çok Mu Zor’

’ne de zormuş bir avuç toprak paylaşmak/imkansızdır bir arada yaşamak/karşına baksan görürsün dostunu/yoksa sen hala anlamadın mı bunu/oo of of of of

O değil de;

Sevdiğim şarkıları televizyonda ve sokaklarda duyamıyorum. Bir avuç insan var, sanırsınız onlardan başka şarkı söyleyen yok, sanırsınız herkes onları dinliyor. Her yerde onların şarkıları. Başa alıp alıp dinletiyorlar. Çok sıkıcı.

O değil de;

Aklımda başka şarkılar da var. Hepsi birbirine karışıyor. Tıpkı uyumaya çalışırsınız da hani koyunları sayarsınız ya… hani onlar da çitten atlarken ak ve kara karışık atlarlar da hesabınızı karıştırırlar ya… öle işte…

lay la lay lalay/ben güneş sen ay/annem de seviniyor/hah ha hah hahay/gerçek bir prens/dizlerimde uyuyor

O değil de,

Böyle giderse konuyu bağlayamayacağım. Onun da hiç bağlanası yok zaten. Daldan dala, daldan dala konası var. Minik bir serçe gibi. Ya da serçenin yüreği gibi. Kırıntıları toplar gibi. Yerken o ürkek heran uçmaya hazır halleri gibi… Gibi de gibi işte…

O değil de;

İyi bayramlar…