Umudum var , karanlığa gömülmedik , tünelin sonunda ışık parlıyor, görünüyor. Sadece hareket etmek gerekiyor sonuna varmak için. Biraz kımıldamak biraz el ele vermek, biraz ses olmak, az biraz da yürümek gerek. İnanın o ışık fazla uzak değil. uzak olan küçüktür, yakınlaşmak gerek büyüklüğü görmek için. YÜRÜDÜKÇE YAKINLAŞIR MENZİL.
Evet sağımız solumuz karanlık görünüyor, öyle bakıyoruz penceremizden; kırmalıyız karaya boyanmış gözlüklerimizi , kırmadan anlayamayız dışarıdaki baharı.
Umutlarımız var , umutlar ki bizi hazırlar yarınlara.
İnsanın umudu bitmemeli, bitmesi kendinin bitmesi demektir. İnsan yürekten, inançla sarılırsa , birlikteliğin gücünü, birleşen ellerin yumruk olduğunu görür ve karanlığa bir balyoz gibi iner o yumruklar.
Gücümüzün heybetini görürsek, insanın kurtuluşunun, gücümüzün bütünlüğünden geçtiğini ,anlarız.
Umut var;
Bir anne çocuğuna “ koparma o çiçeği yerinde güzelliğiyle kalsın, koparırsan ölür.” Diyorsa, yoldan geçerken buna tanık olmuşsa gözlerimiz…
Bir meil alıyorsak “..onurlu insan..”dan yana hiç tanımadığımız adresten…
Elini tutup karşıya geçiriyorsa yaşlı insanı birileri
Kuyruklarda beklerken haykırıyorsa “ bu ne rezalet!! Adalet!…hak! …” isyanını…
Hala Umut Var .

deren bulut