Yalnızlığa alışmak kolay olmayacak sanırım. Ey eski dostum; yine biz bizeyiz. Şimdi o giderken kalbimi götürdü, gözlerimi bıraktı. Ağlamaklı...

Şimdi uzun beklemelerdeyim. Yalnızlığın sancılı bekleyişleri, gece vurmuş ikinin kör noktasına, ben dalgalar içinde boğulmaktayım, sabah olur mu bilinmez.

Sözlerimizi düşünüyorum şimdi. Birbimize verdiğimiz sözleri. Düşünüyorum da hiç bırakmayacaktık birbirmizi. Elvadamızı seksenli yaşlarımızda birbirimize sarılarak sıcak yatağımızda yapacaktık. Sen verdiğin sözleri tuttun hep. Ben yine umutla beklemekteyim. Sahi sabah olur mu dersin? Güneşi yeniden görebilecek miyim?

Gitmelerden yoruldum sanki. Gidecek yollar uzadıkça eksiklğin kalbimde ateş oluyor artık. Sen olmazsan nasıl yürürüm kör karanlıklarda. Bırakma bizi hep biz kalalım.

Şimdi sen gidiyorsun ya gideceğimiz ada vardı o nolacak? Çakıl taşlarıyla oynmayacak mıydık? Ne olacak şimdi onlara? Yarınlara...

Ben bir temmuz sabahında doğdum. Bir mart gecesi sanki son nefesimi kaybediyorum. Nefesim olmuştun. Gitme bırakma beni nefessiz. Seninle var olabilirim ancak. Bırakma beni bu cesetle.