Bazen düğümler birlik olup dizilirler ümüğüme Onu okurken. Ve dizilenler sadece Düğümler değildir; cevap verilemeyen sorular, Sessizliğin yolcuları ve ne kadar susku bürünmüş duygu varsa, her biri el ele tutmuş karşıma dikilir. Tüm bunları bir kısa metinde yada bir dörtlükte nasıl bezemiş derim. sonra kendime gülerim ve derim ki;
önce kelebekler firar etti şehrimden
sonra
avazım çıktığı kadar sustum" sen daha kimleri susturdun bilemezssin Mehtap ALTAN.

"Düşlerini kiralayan çocukların umutları besler yarının dimağını" dediğinde hangi düşümü kim için kiraladığımı sorgularım, kıt kanaat yetindiğim aklımla. Sonra bunun farkına varmadığımı ve kiraya verdiğim düşlerimin bedelinide ödediğimi aklıma getirir Mehtap ALTAN.

"Yalnızlığın Sûretinde Masumiyetin Feri" ni yalnız bıraktığım ve bırakmak zorunda kaldığım sevdalarımın, sönen ışıklarına yordum. " Sabrım gömüldükçe yüreğimin toprağı kıraç yazgısına nefesimin yolunu keser gönüllü yangınım" süzülürken gözümden gönlümü yakandır, beni derde sokandır; Mehtap ALTAN

"Duvağı açılmadan göğüne küsen bir gelinin, ney sesine sokulan kıvranışı sağır eder kulakları "...
sadece gelinmi küser göğsüne, göğsün içinde kimler neleri taşır, kaç kez kavga eder bir daha yapma diye! Ama sığınacak O sesi bulamaz çoğu kez, çoğu insan. Ben gezerken asumanın Köşkünde, bir iki satırını sadaktan çıkartıp beni yere vurandır Mehtap ALTAN.

Densiz konuşmalarıma kızmaz, bir yığın boş söylerim, sonunda bir abla derim , tüm dikenleri güle döner, Gül kokar satırlarındaki kırmızılar, ve acıttığı çoktur dikenlerin yapamadığı kadar.
"ey göğsüne gök olduğum! var git gidebildiğin denizin kızıl sahrasına
ki; atlasımın tenine terimi sürebileyim" diye bitirirken şiiirini, ardında bıraktığı bir yığın kişinin bu satırlara tutkun kalmasının tek müsebbibi dir Mehtap ALTAN.


Yukarıda geçen kişiler ve kuruluşlar tamamiyle hayal ürünüdür. Mehtap ALTAN ’ın bu konuyla alakalı, uzaktan ve yakından en ufak bir alakası yoktur. Ablam bende imgelerin sultanıdır. Yazabildiğim Hiç bir methiye ifadelerimi karşılamaz... Sürçü lisan bol olunca cahilde, affetmek büyüklükten gelir ablası. Sen bakma kardeşinin kusuruna...