Geçenlerde üç arkadaş toplandık konuşuyorduk. Ordan burdan derken laf döndü dolaştı sana geldi. Sonrasında derin bir sessizlik , acı bir tebessüm, bakışlarda burukluk.

Önce sen başladın, şu gururlu tebessümün yok mu? Bazen beni çileden çıkartan, alaycı bir ifadeyle ne oldu dedin ?

Senin adın Aşk tı, fazla uzatmaya gelemezdin, sıkıldın mı hemen çıkar giderdin. Bir kelebek misali sürekli uçmak her çiçeği koklamak isterdin, özgürlük senin sanki soyadındı. Seni neyi heyecanlandırdığını biliyordum, sen insanları ateşlemeyi seviyordun. Ateş yandıkça daha çok alevlenip büyüyordun. Eğer ateşin etkisi geçiyorsa oralarda kalıp vakit öldürmek sana göre değil, biliyordun. Sırf bu yüzden başka kalplere yelken açıyordun.

Ben sadece olanları sessiz sedasız izliyor, olanları anlamaya çalışıyordum, zaten konuşacak dururumda da değildim.

Senden sonra sözü kalp aldı; konuşacak ne hali vardı nede dermanı. O kadar çok yara almıştı ki tutmaya kıyamıyordum, çünkü her dokunduğumda kanıyordu. Bu benim içimi daha çok acıtıyordu. Yinede her zaman ki gibi asaletiyle dimdik ayakta kalmayı başarabiliyordu, ondaki bu cesarete hayran kalıyordum. Kalp yaşadığım sürece sevgim daima beni yaşatacak diyordu.

En son sıra can yoldaşım olan yalnızlığa geldi. Aşk gitsede unutma ben varım seni terk etmem dedi. Zamanla acılarını sarar, nasır tutsada asla sevgini öldürmem dedi.

Aşk gitmişti, kimbilir şimdi kimin kalbinde kimin canını acıtmaya !...

Ben kalbimi yalnızlığa sarıp, şimdilerde dinlenmedeyim...