Küçükken insanların neden kötü olduklarını,üzüldüklerini,aldattıklarını,vicdan azabı çektiklerini,pişmanlıklarla dolu olduklarını merak ederdim.Çok geçmeden anladım.Büyümek için çok çabam olmadı.Gerçekler yaşımdan büyük geliyordu.Birer birer önüme dökülüyordu.Ben minik beynimle sana iyilik ettiğimi sanıyordum.Kaçmalıydım,görünmemeliydim,sesimi duymamalıydın,saklanmalıydım,alışmamalıydın daha fazla bağlanmamalıydın.Kaçtım,çok hızlı koşarak arkama hiç bakmadan kaçtım.Beni bulamayacağın yerlere,kovalayamayacağın yerlerde oldum.Sana sırt çevirip gözlerimin gördüğü yerlere kaçtım.Sanra bir baktım ki önümde sen.Oysa ben senden kaçıyordum.Meğer kaçmak aslında arkanı dönüp kovalakmış.Bir kürenin üstündeki hareket gibi.Başladığım yere geliyordum.Ve şimdi önümde sen sana yetimeye çalışıyordum.Yorulmuştum sana yetişemiyordum.Elimi uzatmıştım ama arkanda kalmıştım.Elimi görmüyordun.Ve gözlerimin önünde beyazlar giyip gidiyordun.Nefesim tükeniyordu.Dur bile diyemedim sana.Sesimde çıkmıyordu yorulmuştum kaçarken.Oturup kaderime razı oldum.Yaşamak mı yoksa yaşatmak mı ağırmış.Sana yaşattığımda anladım.Hiçbir şey masum bir insanın gözyaşının nedeni olmak kadar ağır değilmiş,seni ağlattığımda fark ettim.Şimdi sana çektirdiğim acıların bedelini ödüyorum.Ayıp ama senin gibi göz yaşı döküyorum.İtiraf ediyorum ben sensizliğe katlanamıyorum.sen şimdi yoksun bir başkasınınsın ve bir daha benim olma ihtimalin olmayacak.Sesini duyduğumda kazandığım huzur asla olmayacak.Ben ağlayan sesine bile muhtacım.Ve sen bunu da bilmiyorsun.Artk hiç bilmeyeceksin.Her gördüğüm beyazı sen sanıyorum.yaa kokun hala burnum da.