--Nereden bilrdim ki-kapının öteki tarafında ölümün olduğunu... Oysa ben mutluluk için çalmıştım/ açılmayınca kırdım geçtim!

“Ardında kalakaldım… Kapılar kapalıydı!”

Yalnızlığıma kalırken zamanından önce gelenleri nefesimle beklemeyi seçtim…
—şimdi sen kapının hangi tarafındasın?
Giriş mi çıkış mı? Peki, ama hangi taraf girişi? İçimde kalan bir durak heyecanı ve soluğumdaki o titreklik… Sen bilmiyorsun ki-ben hayatın ardında kalakaldım; kapılar kapalıydı!

…yitik hayaller mağarasına yolcuyum. Gölgelerin karanlığı değil, sadece korkularım…
Önümde bir şey var geçilmeyi bekleyen, gölgesi kendisi kadar kapalı ve sır dolu; kolsuz kapıların çaresizliğinde çareselliği aramak gibi ölümcül bir ihtiyaç sanki…
—sende kendimi buldum! Açılmamış bir heyecanın girdabındayım… Uzun bir hayat sürmedim daha, ama bak önündeyim, sana geldim! Yüreğimden açtım ben her şeyimi…

“ o gün gidiyordum; önümde her şey apaçıktı! Ben sana geldim, açılmayacağını bile-bile”

Kapalı kapılar ardında ki-sayısız düşlerimi saymadım hiç… Şaka gibi baktım hep, çünkü ben aslında kapısızlığa emanet etmiştim yitik düşlerimi… Aynada ki-ikizimi tanımayacak kadar inanmıştım kapalı heyecanların gerçekliğine, çoğu kez beklemeyi bile “sevgi emeği” olarak görmüştüm… Hiç yanılmadım! Kapılar kendiliğinden açılmadıktan sonra ne önemi var ki; çevirmişsin işte kendin gibi kolunu da.

“Gölgesiz kapıların ardında bekledim sayısız yüz ifadeni… Gelmedin hiç!”

Ayrılığı bile yüreğimden alır-giderken… Hani kapıların gölgesini bile bana çok görürken, unutma sevgili! Daha hiçbir yalancı; kapının gerçek yönüne geçemedi! Üzülürsün bak sonra, kapısız yetim düşlere gidelim çok geç olmadan… Bırak kapalı kalsın tüm gölgesiz kapılar…

“Yüreğinin kapısındayım… Görmüyorsan şunu bilki-gölgesindeyim her şeyin”

…mutluluğa dayanmışım, ilk günkü gibi yüreğine yaslanmışım; öyle bir heyecan ki bu yüz değişik huzur kapısını açacak kollara bedel… İnan mutluluk senle bir ömre bedel!

Artık tüm kapıları kapattım! Açmadan hemde… Çünkü gül yüreklim ben seni kapısız hayallerimle sevdim… Daha küçücük bir kır çiçeğiyken seni gözyaşlarımla büyütmemden belliydi! Gölgesi yok bu kapının… Söyler misin hiç yürek kapısının kolu olur mu ki-gölgesi olsun?

“Artık ikimizde kapının aynı tarafındayız; çünkü ölüm kapısının çıkışı yok sevgilim!”

(Kapı aralığında-ki düşler -1)
Emre onbey

not: bu yazı yürekli bir dosta küçük bir hediyemdir :-)