Adın düşünce gönlüme bayram geldi haneme.Her adın geldiğinde aklıma,adın batsın desem de sen aldırma, hatırımdasın hep aslında. Sana uzun yollardan,aşılmaz karlı ,soğuk nice dağlardan aşarak.Kor ateşlerin içinden bir avuç umut alıp geldim.
Güvenilen dağlara karların yağdığını kor ateşlerin küle döndüğünü, nerden bile bilirdim. Vefanın; İstanbul da bir semtin adı olduğunu sen öğrettin bana biliyor musun? Bana çok şey öğrettin biliyor musun? Umudun garibin ekmeği olduğunu, beklemenin bekleyenle aslında alakasın olmadığını, bu yolun hiçbir yere çıkmayacağını sen öğrettin bana…

Şimdi gerilmiş keman yayı gibi yüreğim,ha koptu ha kopacak hüzün ekmeğim olmuş gözlerim kan çanağına dönmüş kimin umurunda. Bende küseceğim elbet bir gün sana bilemedim,hasretinin bu kadar yakacağını,bilemedim yokluğunun aslında öbür yanımı alacağını. Senden bana kalan sonbaharda kaldırımlarda kalan dökülmüş yapraklar. Canımı canına kat ömrümü al diyordum ya gerek kalmadı biliyorsun…

Seni sensiz yaşadığım her gün adım, adım yok oluyorum aslında. Ne varlığın, nede yokluğun aslında, ben her ikisinde de eriyor, yok oluyorum aslında…

Bir Volkan patlar gibi gel,bir ananın yavrusuna özlemi gibi gel, ölümü bekleyen hastaya hekimlerin çaresi gibi gel, susuzluk dan yarılan toprağa düşen yağmur damlaları gibi düş gel ardına bakmadan yolları teperek gel, sevdanla erit aşılmaz karlı dağların karını umutlarınla yeşert aç susuz toprakların sevda tohumlarını...

Kapkara geceleri ay gibi aydınlat,hasretinle tutuşup cayır yanan şu biçare gönüllere su serpmek için gel. Beklenenlerin yüzünü bekleyenlere kara çıkarmamak için gel.uçsuz bucaksız mavi denizlerin yakamoza inadı gibi gel… Meleğin şeytana yaptığı nisbeti gibi cennet mukafatı gibi çık gel. Aylardan kasımdır.sonbaharların inadına sensiz hüzün yüklü yürekleri yeşermek için gel.Yokluğunda Hüzün yağmurları dökülüyor gök den teker teker, bu şehre, beni sevdiğin zaman ki yağmurlara benziyor... Gel de al gayri beni bu yağmur selinden,yoksa bu sel beni götürecek bu sel de, kaybolacağım...