Hayat çok garipmiş,ne kadar da doğru.Ve bir de çok acımasızmış,her nedense? Belki de hayatı bu hale getiren biz insanlarız,onu acı yapan,garip yapan,kötü yapan,yaşanılamaz yapan ve acımasız,gaddar yapan…

Ben bu yaşıma kadar hayat ile hep mücadele içerisinde oldum.Her ne kadar hayat güçlü olsa da ben tek başıma bütün gücüm ve her şeyimle hayatın karşısında durup onunla savaştım.Ve nihayetinde hep galip gelmeyi başardım.Bazen de hayata yenik düştüğüm zamanlar da oluyordu;ama hemen bu yenilgimi telafi etme yollarını arıyordum.Ve sonunda yine zaferle sonuçluyordum bu bir anlık yenilgilerimi.Bildiğim tek bir şey vardı;hayata karşı ayakta durup güçlü olmak,onu ele geçirmek,onun bütün yanlarıyla yaşamak… Şu koskocaman dünyada tek uğraşımdı arayışta olmak. İlkin kendimi aramaya çıktım bu hayat yolunda.Sonra da benim için en gerekli olan ve kainatta en değerli varlıklar olan ;aşkı,sevgiyi,merhameti ve daha nice güzellikleri arayıp bulmak ve yaşayabilmekti uğraşım.Hayat denilen bu yolda ilerlemek ve aradıklarımı bulmakla meşkuldum.Güzel bir şekilde ilerliyordum bu yolda ve aradıklarımı yavaş yavaş bulmaya çalışıyordum .

Hep bir özlemle büyüdüm.İçime sığdıramadığım bir aşk ve sevgiyle büyüdüm.Dağlardan aşağıya doğru akan çoşkun ırmaklar gibi akmak istiyordum büyük denizlere.Çünkü bir tek denizler kaldırabilirdi içimdeki bu aşkı,sevgiyi…

Bu yaşıma kadar iyi bir aile terbiyesi ile büyüdüm.Yaşadığım bu topraklarda bir sevgi tohumu gibi filizlenip erişmek arzusundaydım semanın maviliğine.Taze bir fidan gibi…Bu yaşıma kadar iffetli bir delikanlı olarak geldim.Hiç bir şekilde kızlara takılma gibi bir lüksüm olmadım benim.Hep bir sabır içerisindeydim,hep bir özlem içerindeydim,hep bir bekleyiş içerindeydim…Bir gün elbette aşk kapıma gelecekti ya da ben onu bulacaktım;ama o günü hep bekleyerek geçiriyordum hayatımı. Çocuk iken çok farklı fikir ve hayallerim vardı,sonra gençlik dönemine gelince artık daha farklı ve büyük fikir ve hayaller kurmakla meşkul oldum. 21 yaşına gelmiş bir gençtim artık. Çok şeyin farkına varmış ve kafa yoruyordum çoğu şeye. Ve içimde daima bir yazma aşkı vardı. Yazmak, yazabilmek, nice güzel duygulara tercüman olabilmek… Yazmak ve yazdıklarını yaşayabilmekti tek hedefim. Yazmak, aşkı yazmak, sevgiyi yazmak, merhameti, şefkati, güzeli yazmak…

Sorgusuz hayat, hayat değildi benim için. Ve onun için hayatım hep sorgulamakla geçti. Sormak ve cevaplar bulmak kendine, insanlara… Akıl ve irade sahibi olan insanlar, şu koca kainatta nelerin olup, neden dünyaya geldiklerini ve hayatın gayesinin ne olduğunu, kendisini, sahip oldukları her şeyi bilip bunlara akıl vermeliler diye düşünüyorum.