Biraz daha güneş,ne olur birazcık daha…
Artık gece olmasın diye yalvaracağım neredeyse! Sayende… geceleri uyuyamıyorum korkudan,gündüzleri de uyutmuyorlar. Düşlerden de sıkıldım artık,hepsi sana çıkıyor sonunda! Ben seni unutmak için her gün saçma sapan bir ton şey yapıyorum,aklıma gelme diye resimlerini,mektuplarını yakıyorum. Sana ait ne varsa siliyorum da şu geceleri çözemedim bir türlü!
Önceleri uyku ilacı alıp yatıyordum,böylece rüya görmeyecektim. Zekiyim ya? Alıp ilacı yatıyordum yatağıma,ama rüyalardan ve senden kurtulmak bir kenara; ağlaya ağlaya uyanamıyordum artık! Hiç değilse ilaç almadığımda rüyanın bir anında uyanıyordum,öyle yada böyle…
Sonra uyumamaya başladım işte! Gözlerim kanlar içinde kızarana kadar uyumuyordum,sonra? Sonrasını da hatırlamıyordum. Bazı geceler saati hiç umursamadan çıkıp yürüyordum deli gibi! Sağda solda uluyan köpeklerin korkusu –seni rüyalarımda görmeninkinden fazla değil- saatlerce yürüyordum sabahı getirerek…
Şimdi havalar da soğudu iyice,hastalandım geçen gece çıkınca dışarı. 1 hafta yatağa mahkum kaldım! Düşünebiliyor musun? Yemeği de dışarıda yiyorum,evde ne varsa sen kokuyor sanki. Bilgisayarı kapattım açmıyorum,müzik de dinlemiyorum son 2 haftadır. Hepsi ağlatıyor ya!
Bak işte karardı hava!
Sen şimdi ne yapıyorsun iyi misin? Bilmiyorum. Belki sende benim gibi uyku nöbetlerinde sabahlıyorsun kim bilir? Ben bu gece uyumayacağım yine,her gece olduğu gibi sana yazacağım. Tabi sonra yırtmak üzere…
Şimdi sen olsan büyük olasılıkla ‘iyi geceler birtanem’ derdin. Keşke olsaydın da öyle deseydin. Hakikaten ne iyi olurdu?