Babasızlığının ne demek olduğunu en iyi bilenlerdenim ben de.Fanatik Glalatasaraylı babasını tam da Galatasarayın UEFA kupasını kazandığı ,en mutlu olduğu gecede 37 yaşında kalp krizinden kaybeden ben.Üniversite sınavına girmeme yirmi gün kala yaşadığım acı kayıp.Ailemin ve arkadaşlarımın desteğiyle sınava girip ilk elli sözel soruyu sayısal bölümün cevap anahtarına işretlediğini son anda görüp düzelten ve türkçe öğretmenliğni kazanan ben.Okumam için canla başla çalışan fakat öğretmen olduğumu göremeyen babam

Babasızlık çok zor dostlarım.Vücudunuzun bir bölümünü kaybediyorsunuz sanki.Evinizin direği,koruyucu meleğiniz bir rüya gibi gözlerinizin önünden gidiyor.Elinizden bir şey gelmiyor. O an yaşadığınız acı ömür boyu sürse dayanamazsınız her halde.

İnsanoğlu her şeyde olduğu gibi ölüm acısına da zamanla alışyor fakat gidenin yeri hiç bir zaman dolmuyor.Özellikle özel günlerde daha bir katmerleşiyor gidenin acısı.Mezuniyetinizde,askere gidişinizde,düğününüzde ,bayramlarda babalar gününde gözünüz hep o size kol kanat geren babanızı arıyor.

İnsan yaşarken bilmeli annesinin babasının kıymetini.Ünlü aşık Mahsuni Şerifin de dediği gibi öldükten sonra mezarıma çiçeklerle gelmeyin yaşarken getirin o çiçekleri.

Annenin babanın yerini kimse dolduramaz.Onları kaybetmeden sevginizi gösterin .Dede Korkut ne diyor gelimli gidim li dünya bir ucu ölümlü dünya.Ölümlü dünyada ölümsüzleşmenin en güzel yolu anneyi babayı başa tac etmek...