..

Elimden gelse karşınıza beynimi bir kenara koyarak çıkardım..

..


Ölümü hep yanlış tanıdım.Ve hafızamda ölüme dair kalan her şey aslında bir toz yığınından başka bir şey değil.
..

Gitmek.Nedenini bilmeden,nereye gittiğini bilmeden gitmek.Hiç gittiniz mi kendinizden.Öyle uzaklara işte.Nereye gittiğinizi bilmeden.Ve aslında geriye döndüğünüzde bıraktıklarınızı bulmayacağını bilmeyerek gittiniz mi hiç.Ya da insan kendinden gider mi..İnsan kendinden neden gider ki...

Küçük değildim aslında.En azından dünyanın kendi başına dönmediğini bilecek kadar büyüktüm.Uçan balonların etrafında ömür geçmeyeceğini anladığım zamanlar.İnsanın artık yolun yarısı gerçeğini öğrendiği o mükemmel yıllar.İçimi kemirmeye başlayan bir şeyler vardı.Gün geçtikçe varlığını daha çok hissettiren.Ben onu tanımasam da onun beni tam anlamıyla tanıdığına her gün geçtikçe biraz daha inandığım bir şeyler.Bir şeyler diyorum çünkü isminin ne olduğunu bilmiyordum.Hastalık..Yok değil.Ama ne bilmiyorum.Sanki biri içimi açmış ve onu içime koymuştu.Artık bir bedende iki kişiydik ve bu bedeni iki kişi ortak kullanacaktık.Ev sahibine kirayı ortak verecektik.Bedenin düzeni ikimize aitti.Ama..Onu tanımıyordum ben..

Konuşmaya çalıştım önce.İnsanlar bana , ‘kendi kendine konuşuyorsun neden!’ deseler de ben onunla konuşuyordum aslında.Ama olmadı.Onun dilini bilmiyordum.Ya da o benimle konuşmuyordu.Ve onunla birlikte yalnız kaldım.Onunla birlikte hayatta yalnız kaldım.

O gün, elime kalemi alıp , usta şairlerin inadına ne gelirse aklıma yazmaya başladım.Çünkü emindim ki onunla ancak bu şekilde anlaşabilirdim.Ve oldu evet.Ben yazıyordum ve sonra o yazıyordu.Ellerimi ortak kullanıyorduk.Zamanla hoşuma gitmeye başlamıştı bu durum.Ben ona yazıyordum o bana..Sonuçta duvarlar bile yetmiyordu yazdıklarımıza.Kimsenin bilmediği şeyleri anlatıyordum ona.O da bana.İki dost , sırdaş ve sevgili yeri geldiğinde..


Bir aynada gördüm kendimi
Bir kendim ile diğerini kovalayan
Öyle çok sevdim ki
Gitmesinler diye bir daha
Kırıldım aynada iki yerinden
..


Ve bir sabah..Kelimeler bitti.Son yazdığına bakıp kaldım öylece..

‘Kendime iyi bak..!’

…

Asla sormadım nedenini.Düşünmedim hiç.Düşünemedim.Aklımı yitirdiğimden olacak sadece güldüm kendime.Ve Artık emindim.Ölmek , kanın damarlardan çekilmesi değildi sadece.Eğer içinizdeki o gitmişse , size sormadan , sizin kalmanızın da bir anlamı yoktu.Ve kalan bir bir işe yaramayan bir akılsa o da bir işe yaramıyordu.
..

Ben anlatırken bunları , şimdi o nerde bilmiyorum.Belki de beni izliyor ya da hala gittiği yere gitmeye çalışıyor.Bilmiyorum.Ama düşünmek istemiyorum.Aklım ağırlık yapıyor kendime. Bu nedenle,elimden gelse karşınıza beynimi bir kenara koyarak çıkardım.
..


Sen hiç ölmedin
Nefes almaya benzedik
Çürük bir cesette
Ölmedik
..