Sevdam!

Uzun zaman oldu sesini duymayalı. Öyle özledim ki seni; bilemezsin! Hani ilk dokunuşun vardı ya omzuma, işte o dokunuşun hiç aklımdan çıkmıyor. Hani, ilk bakışın vardı ya omzumun üzerinden gözlerime, nasıl da delip geçmişti yüreğimi. İşte o bakışlar ve o dokunuş hâlâ ilk günkü gibi duruyor dimağımda.

Oysa onlarca bakışa şahit oluyorum gün boyu; hiç biri senin gibi yakmıyor yüreğimi. Onlarca ses duyuyorum sokaklarda; hiç biri ahenkle dalgalanmıyor kulaklarımda. Şimdi yalnızım senden uzaklarda. İçim özleminle dopdolu. Biter mi bir gün bu hasret? Bilmem ki…

Geçenlerde bir arkadaşla sohbet ediyordum, lafı döndürüp dolaştırıp yalnızlığa getirmiştik ki, bana öyle bir laf etti, unutamıyorum.

“Yalnızlık bedende değildir Emine; yalnızlık ruhtadır.”

İşte bu söz beni olduğum yere çivilemeye yetip artmıştı bile. Düşündüm bir süre. Evet, düşündüm… Ben önceden kalabalıklar içersinde yaşıyordum. Yalnız değil miydim? Elbette yalnızdım. Gönlüm yalnız, ruhum yalnızdı etrafımdaki kalabalığa rağmen.

Oysa şimdi, sen varsın yüreğimi dolduran. Deniz gözlüm! Kimine göre, sen bir kurgusun, kimine göre, yüreğimi delen burgusun. Her ne olursan ol, iyi ki varsın ve benim hayatımdasın. Düşüncelerimdesin. Hayatım seninle anlam buluyor. Yaşam sevincim seninle artıyor. Artık beden yalnızlığı bana vız geliyor. Düşüncelerim ve ruhum dopdolu.

Soğuk ve yalnız gecelerimde, üzerimi saran yorgan oluyorsun. Sabah güneşiyle beraber, odama giren ışık oluyorsun. Yemeğimin tadı, ekmeğimin tuzusun sen. Sen ben oldun, benim sen olduğum gibi…

Seni seviyorum aşkım, beni yakan gözlerin ebediyen güzel baksın ki, güzel görsün dünyayı. Benli ve ya bensiz, hep mutlu ol. Çünkü beni mutlu ettin. Mutluluğu hak ettin. Bir dahaki mektubuma kadar sağlıcakla kal. Bir mektupta sen yaz ki, göğsümde taşıyayım. Öteki kızlara okuyup da çatlatayım.

Sevgimle… Emine

02.03.2011 Emine UYSAL